ندای وحی

5- مسأله دیگری که حیات بخش و برپادارنده چهار مسأله گذشته است، مسأله "امامت" است که نظریه اختصاصی شیعه محسوب می گردد و آن این است که چنان که ظاهر شریعت، حامی و مبینی دارد، همچنان باطن شریعت که مرحله حیات معنوی انسان و مقامات قرب و ولایت است، حامل و حافظ و قافله سالاری لازم دارد، و چنان که در محاذات سازمان ظاهری شریعت، سازمانی باطنی وجود دارد، در محاذات مقام پیشوایی ظاهر نیز مقام پیشوایی باطن قرار دارد.
خداوند عزاسمه در هر عصر، فردی از افراد انسان را با تأییدی مخصوص، برمی گزیند و به این مقام که مقام کمال انسانی است، هدایت فرموده، به واسطه وی، دیگران را به درجات مختلف این مقام، راهبری می نماید. امام است که حقیقت پس پرده غیب برای وی بلاواسطه و تنها با تأیید الهی، مکشوف است و درجات قرب و ولایت را خود، سیر نموده و دیگران را با استعدادهای مختلفی که اکتسابا به دست آورده اند، به مقامات مختلف کمالی خویش هدایت می کند.
جمعی به واسطه این نظریه که شیعه با روش تعلیمی ائمه اهل بیت علیهم السلام از کتاب و سنت استفاده کرده است، شیعه را به غلو در حق ائمه اهل بیت علیهم السلام متهم داشته اند. اینان کسانی هستند که تحت الشعاع حلول الوهیت قرار گرفته، در مورد حقایق دینی با طرز تفکر مادی و منطقی حسی اظهارنظر می کنند و در نتیجه در جهان آفرینش، جز ماده به چیزی معتقد نیستند و روابط اعمال را با ثواب و عقاب و همچنین مقامات معنوی و مدارج قرب و ولایت را یک سلسله مفاهیم تشریفی و گزاف می دانند، تنها خدای آفرینش را ناگزیر، مجرد از ماده و دارای اصالت فرض می کنند و روی همین اصل، اصالت را تنها از آن خدا عزاسمه و ماده می گیرند و البته لازمه این نظر، این خواهد بود که اثبات اصالت برای چیزی ماورای ماده، مانند نفس انسانی یا مقامات معنوی و روابط میان آنها، شرک و غلو است. از توضیح گذشته، روشن می شود که این طریقه را می توان به نام "خداشناسی" و همچنین "معادشناسی" و نیز "امام شناسی" نامید.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: