اینها در مسیر رفت وآمد خود، به خانه هاى قوم عاد در سفرهاى یمن ومساکن ویران شده قوم ثمود در سفر شام ومنازل زیر ورو گشته قوم لوط در سفر فلسطین مى گذرند، آثار آنها را مى بینند، ولى درس عبرت نمى گیرند.

آرى «در اینها دلایل روشن وآیات فراوانى است براى صاحبان عقل واندیشه بیدار» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیات لاُِولِى النُّهى).

موضوع عبرت گرفتن از تاریخ پیشینیان از مسائلى است که قرآن واحادیث اسلامى زیاد روى آن تکیه کرده است.

در حدیثى از پیامبر گرامى اسلام(ص) مى خوانیم: «غافلترین مردم کسى است که از دگرگون شدن دنیا اندرز نگیرد» واز ورق گردانى لیل ونهار اندیشه نکند.

(آیه 129) این آیه در حقیقت پاسخ به سؤالى است که در اینجا مطرح مى شود وآن این که چرا خداوند همان برنامه اى را که براى مجرمان پیشین ترتیب داد براى این گروه ترتیب نمى دهد، قرآن مى گوید: «واگر سنّت وتقدیر پروردگارت وملاحظه زمان مقرّر نبود، به زودى عذاب الهى دامان آنها را مى گرفت» (وَلَوْلا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ لَکانَ لِزامًا وَاَجَلٌ مُسَمًّى).

این سنت الهى، اشاره اى به فرمان آفرینش دایر به آزادى انسانهاست، زیرا اگر هر مجرمى بلافاصله و بدون هیچ گونه مهلت مجازات شود، ایمان وعمل صالح، تقریباً جنبه اضطرارى واجبارى پیدا مى کند، وبیشتر به خاطر ترس ووحشت از مجازات فورى خواهد بود، بنابراین وسیله تکامل که هدف اصلى است نخواهد شد.

به علاوه اگر حکم شود که همه مجرمان فوراً مجازات شوند، کسى در روى زمین زنده نخواهد ماند. (نحل/61)

بنابراین، باید مهلتى باشد تا گنهکاران به خود آیند وراه اصلاح در پیش گیرند، وهم فرصتى براى خودسازى، به همه پویندگان راه حق داده شود.

(آیه 130) سپس روى سخن را به پیامبر(ص) کرده، مى گوید: «اکنون (که بنا نیست این بدکاران فوراً، مجازات شوند) تو در برابر آنچه آنها مى گویند صابر وشکیبا باش» (فَاصْبِرْ عَلى ما یَقُولُونَ).

وبراى تقویت روحیه پیامبر(ص) وتسلى خاطر او دستور راز ونیاز با خدا ونماز وتسبیح را مى دهد ومى گوید: «قبل از طلوع آفتاب وپیش از غروب آن، همچنین در اثناء شب واطراف روز تسبیح وحمد پروردگارت را به جا آور تا راضى وخشنود شوى» وقلب تو در برابر سخنان درد آور آنها ناراحت نشود (وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِها وَمِنْ آناىءِ اللَّیْلِ فَسَبِّحْ وَاَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّکَ تَرْضى).

بدون شک این حمد وتسبیح مبارزه اى است با شرک وبت پرستى در عین صبر وشکیبایى در برابر بدگوییها وسخنان ناهنجار مشرکان.

(آیه 131) در اینجا دستوراتى به پیامبر داده شده که در حقیقت منظور از آن عموم مسلمانان است، وتکمیلى است براى بحثى که در زمینه «شکیبایى» در آیه گذشته خواندیم.

نخست مى گوید: «وهرگز چشمان خود را به نعمتهاى مادى که به گروههایى از آنها (کفار ومخالفان) داده ایم میفکن!» (وَلا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ اِلى ما مَتَّعْنا بِه اَزْواجًا مِنْهُمْ).

آرى! این نعمتهاى ناپایدار، «شکوفه هاى زندگى دنیاست» (زَهْرَةَ الْحَیوةِ الدُّنْیا). شکوفه هایى که زود مى شکفد وپژمرده مى شود وپرپر مى گردد وبر روى زمین مى ریزد، وچند صباحى بیشتر پایدار نمى ماند.

در عین حال اینها همه «براى آن است که ما آنان را در آن بیازماییم»(لِنَفْتِنَهُمْ فیهِ).

وبه هر حال «آنچه پروردگارت به تو روزى داده بهتر وپایدارتر است» (وَرِزْقُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَاَبْقى).

خداوند انواع مواهب ونعمتها را به تو بخشیده است، ایمان واسلام، قرآن وآیات الهى، روزیهاى حلال وپاکیزه وسرانجام نعمتهاى جاودان آخرت این روزیها پایدارند وجاودانى.

(آیه 132) در این آیه براى تلطیف روح پیامبر(ص) وتقویت قلب او مى فرماید: «وخانواده خود را به نماز دستور ده وخود نیز بر انجام آن شکیبا وپراستقامت باش» (وَأْمُرْ اَهْلَکَ بِالصَّلوةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْها). چرا که این نماز براى تو وخاندانت مایه پاکى وصفاى قلب وتقویت روح ودوام یاد خداست.

سپس اضافه مى کند: اگر دستور نماز به تو وخاندانت داده شده است منافع وبرکاتش تنها متوجه خود شماست «ما از تو روزى نمى خواهیم بلکه به تو روزى مى دهیم» (لا نَسْئَلُکَ رِزْقًا نَحْنُ نَرْزُقُکَ).

این نماز چیزى بر عظمت پروردگار نمى افزاید، بلکه سرمایه بزرگى براى تکامل شما انسانها وکلاس عالى تربیت است.

ودر پایان آیه اضافه مى کند: «وعاقبت وسرانجام نیک از آن تقواست» (وَالْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى).

آنچه باقى مى ماند وسرانجامش مفید وسازنده وحیاتبخش است همان تقوا وپرهیزکارى است، پرهیزکاران سرانجام پیروزند وبى تقوایان محکوم به شکست.

(آیه 133) این آیه به یکى از بهانه جوییهاى کفار اشاره کرده، مى گوید: «وآنها گفتند: چرا پیامبر معجزه اى از سوى پروردگارش (آن چنان که ما مى خواهیم) نمى آورد» (وَقالُوا لَوْلا یَأْتینا بِایَة مِنْ رَبِّه).

بلافاصله به آنها پاسخ مى گوید: «آیا خبرهاى روشن (اقوام پیشین) که در کتب آسمانى گذشته بوده است براى آنها نیامده»؟ (اَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَیِّنَةُ ما فِى الصُّحُفِ الاُْولى). که پى درپى براى آوردن معجزات بهانه جویى مى کردند وپس از مشاهده معجزات به کفر وانکار ادامه مى دادند وعذاب شدید الهى دامنشان را مى گرفت، آیا نمى دانند اگر اینها نیز همین راه را بروند همان سرنوشت در انتظارشان است.

(آیه 134) به هر حال این بهانه جویان مردمى حق طلب نیستند بلکه دائماً در فکر بهانه گیرى تازه اى مى باشند حتى «اگر ما آنها را قبل از نزول این قرآن وآمدن پیامبراسلام مجازات وهلاک مى کردیم در قیامت مى گفتند: پروردگارا! چرا پیامبرى براى ما نفرستادى، تا از آیات تو پیروى کنیم پیش از آن که ذلیل ورسوا شویم»؟! (وَلَوْ اَنّا اَهْلَکْناهُمْ بِعَذاب مِنْ قَبْلِه لَقالُوا رَبَّنا لَوْلا اَرْسَلْتَ اِلَیْنا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آیاتِکَ مِنْ قَبْلِ اَنْ نَذِلَّ وَنَخْزى).

ولى اکنون که این پیامبر بزرگ با این کتاب با عظمت به سراغ آنها آمده هر روز سخنى مى گویند وبراى فرار از حق بهانه اى مى تراشند.

(آیه 135) به آنها اخطار کن و«بگو: همه ما وشما در انتظاریم» (قُلْ کُلٌّ مُتَرَبِّصٌ).

ما انتظار وعده هاى الهى را در مورد شما داریم، شما هم در انتظار این هستید که مشکلات ومصائب دامان ما را بگیرد.

«اکنون که چنین است در انتظار باشید»! (فَتَربَّصُوا).

«اما به زودى خواهید دانست چه کسانى اهل راه مستقیم وآیین حقند وچه کسانى (به منزلگاه حق، ونعمت جاودان الهى) هدایت یافتند» (فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ اَصْحابُ الصِّراطِ السَّوِىِّ وَمَنِ اهْتَدى).

وبا این جمله قاطع وپرمعنى گفتگوى خود را با این منکران لجوج وبهانه جو در اینجا پایان مى دهد.

«پایان سوره طه»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: