همواره تجّسم قیام است حسین (ع)
در سینة عاشقان ، پیام است حسین (ع)
در دفتر شعر ما ، ردیف است هنوز
دل چسب‌ترین شعر کلام است حسین (ع)

خوف از خدا، چشمانِ اشکبار، حالتِ نجوا و نیایش، زبانِ ستایشگر خدا، زندگىِ سراسر شکر نسبت به نعم الهى، نمازهاى با حال و رکعات بسیار در شبانه روز، بارها سفر پیاده به حجّ خانه خدا رفتن، نیایش ژرف و عاشقانه‏اش در پاى «جبل الرحمه» و دعاى وى در روز عرفه، همه، جلوه هایی از عاشقی های او با خداست.


از زبان حضرتش چنین نقل شده است: «ترکتُ الخلقَ طُرّاً فى هَواکا وَ اَیْتَمْتُ العِیالَ لِکَىْ اَراکا: من مردم را به عشق تو وانهادم و خانواده ام را بی سرپرست کردم تا تو را ببینم».

تنها در صبح عاشورا نبود که با گفتنِ «اللّهم انت ثِقَتى فى کلِّ کَربٍ»، به یاد خدا بودن را ابراز مى‏کرد و تنها در حملات حماسى روز عاشورایش نبود که با تکرار جمله «لاحول ولا قوّة الاّ باللّه»؛ ارتباط قلبى خود را با معبود، بر زبان مى‏آورد، بلکه همواره گویاى «اللّه اکبر» بود و ذکر «الحمدللّه على کلّ حالٍ» و یاد خدا ورد زبانش بود و «انا لله و انا الیه راجعون» را در مواقع مختلف از جمله در راه مکه به کربلا، بر لب داشت.

یک عاشق، تشنه سخن گفتن با معشوقش است. می خواهد خلوتی پیدا کند، تنها با دلداده و معشوقش سخن بگوید. آورده اند که امام حسین خواست شب عاشورا را برای این منظور از دست ندهد؛ لذا از دشمن مهلت خواست تا در آن شب به تهجّد و تلاوت قرآن و نماز بپردازد. گویا عاشقی دلتنگ دلدادگی هایش با معشوقش است. در روز نتوانسته است، این دلدادگی هایش را داشته باشد، می خواهد در شب به آن بپردازد. اساساً شب بهترین لحظات برای دلدادگی هاست؛ لذا خدای تعالی به رسول خدایش فرمود: « إِنَّ ناشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قیلاً (مزمل، آیه6) » یا فرمود:‏ « وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَکَ عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً (اسراء، آیه 79)