امام غایب و مدعیان دروغین

مقدمه

نخستین مدعیان

امام منتظر و اعلام قیامت

اعجاز صاحب الزمانی

از مهدویت تا الوهیت

كلام آخر

مقدمه

اعتقاد به منجی آخرالزمان یكی از وجوه مشترك تمام ادیان و آیین ها ست. پیروان این ادیان معتقد اند كه در زمانی نامشخص فردی از اعقاب پیامبرشان یا آن كه خدا در كتاب آسمانی شان وعده داده است ظهور می كند و دنیا را از داد و برابری آكنده می سازد. در كتاب مقدس، مجموعه مزامیر داوود در مزمور 37 و بند 29 آمده است:" نیكان، دنیا را به ارث خواهند برد و تا به ابد در آن سكونت خواهند كرد" بی گمان دین اسلام نیز از این موهبت الهی بی بهره نیست، در قرآن كریم در سوره قصص آیه 5 آمده است:" و ما می خواهیم كه بر كسانی كه در روی زمین به زبونی كشیده شده اند، منت نهیم( و نعمت دهیم) و ایشان را پیشوا گردانیم و ایشان را وارث گردانیم"

اعتقاد به منجی آخرالزمان را می توان از پایه های اساسی اندیشه و تعالیم شیعی دانست. آنچه "تشیع" را در طول زمان و در شرایط بسیار سختی كه توسط "سنت" پیرامون گرفته شده بود، نجات داد و زنده نگاه داشت، همانا اندیشه و اعتقاد به ظهور مهدی آخر الزمان است. اندیشه تشیع از چندین منشا تغذیه می كند كه یكی از آنها بی گمان اعتقاد به ظهور فرزند رسول خدا مهدی(عج) است.

در این نوشتار سعی بر آن داریم تا با نگاهی اجمالی بر تاریخ ایران به بررسی ادعاهای مهدویت بپردازیم، ولی در همین ابتدا باید متذكر شد كه ادعای مهدویت در تاریخ با ادعاهای دیگری نظیر نبوت و در نهایت الوهیت همراه بوده است.

دین در عصر ظهور

چگونگى دین در زمان ظهور در روایات

1. دعوت مردم به امر جدید

2- اسلام جدید و انهدام آن‏ چه كه قبل از آن بوده است.

3- استقبال به عدل

4- تعلیم قرآن طبق آن چه كه خداوند نازل فرموده است

5- عمل به كتاب خدا

6- تكامل عقول بشرى

7- عمومیت و گستردگى دین در زمان آن حضرت

"هو الذى ارسل رسوله بالهدى و دین الحق لیظهره على الدین كله و لو كره المشركون." (توبه / 33)

از موضوعات مهمى كه همیشه بشر در ارتباط با آن بوده و منشا بسیارى از تحول‏ها قرار گرفته، موضوع دین و ابعاد آن است. این موضوع، از ابعاد گوناگونى قابل بررسى است. آن چه در این مختصر به دنبال آن هستیم، بررسى دین و چگونگى آن در عصر ظهور حضرت حجت عجل الله تعالى فرجه الشریف است .

‏بلكه آن چه كه در زمان ظهور واقع مى‏شود، تنها تحولى عظیم در مرحله اجراى احكام مقدس اسلام و احیانا توسعه‏اى در برخى از احكام محدود است؟

پاسخ به این پرسش مهم، نه تنها آگاهى انسان را نسبت ‏به حقیقت دین در زمان ظهور روشن مى‏سازد، بلكه نتایج مهم و چشمگیرى نسبت‏ به برخورد عالمان و متفكران با دین، در زمان قبل از ظهور دارد. در اینجا به برخى از آن‏ها اشاره مى‏شود:

صبح جمعه بود که شکفتی و گیتی، به طلوع غنچه سرختلبریز از شور و شعور شد؛
صبح جمعه پانزدهم شعبان المعظّم، سال 255 هجری.

شهر سامرّا در سکوتی سرد و سنگین، ثانیه ها را می شمرد.
مِهِ سکوت بر پیکر شهر چیره و مردم، در خوابی عمیق، سخت پژمرده بودند.

نفخه فرح بخش و زندگی زای سحرگاهان، در کمینگاه کوه ها، به امید نور،
عزلت گزیده بود و در اعتکافی مبارک، عاشقانه تسبیح می گفت.

و ستاره ها که به سینه آسمان، مدال وار چسبیده بودند، بر جمع ستارگان زمین که در خانه
امام حسن عسگری علیه السلام خوشه پروین شهره بودند به لبخندهای هزاره، غمزه می زدند،

«ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنَّةِ»
خندان و بشارت ده به میلاد مهدی موعود(عج).

آن شب، «حکیمه ـ عمه امام عسگری علیه السلام ـ به اجابت پسر برادر آمده بود
تا شاهد نورافشانی آخرین ستاره کهکشان امامت باشد.

و «نرجس» خاتونِ دو سرا آرام و بی صدا با رؤیای فرزند دلبندش، تنفس می کرد
که ناگاه، ایجاد نوری را در پیکر شریف خویش احساس کرد.

لحظات بعد...
خورشید سیمین تن، از گریبان افق درخشید و چادر گل نشان شب را از سر روز انداخت
و ماه که از فرط شرم، ناپیدا بود، موسیقی تطهیر می نواخت

به میمنت تابش آفتاب زلالِ قائم آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم
یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرًا

«نام تو کناره سبزه جاری ای گل!
تو شهرت آفتاب داری ای گل!

تو رویش لاله های زخمی، یعنی
تاریخ تولّد بهاری ای گل!»

و من هر صبح جمعه، به یاد صبح جمعه میلادت،
اشک هایم را از مشک هایم ندبه می کنم و نثار مقدمت می سازم.

و هر صبح جمعه، به جاروب مژگان و گلاب اشک،
بزرگراه حضورت را آب و جارو می کنم.
به امید صبح جمعه ای که می آیی...

(✾◕ ‿ ◕✾) شمیم وصال (✾◕ ‿ ◕✾)
ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج)

قال المهدی عج الله تعالی فرجه شریف

(أَكْثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجيلِ الْفَرَجِ، فإِنَّ ذلِكَ فَرَجُكُمْ)(1)

حضرت مهدی که خداوند در فرجش تعجیل کند فرموده اند

براى شتاب در گشايش حقيقى و كامل، بسيار دعا كنيد؛ زيرا، همانا، فَرَج شما در آن است.

بحارالأنوار، ج53، ص181، ح10.

اشاره

اسلام و جوانی

سید محمد صادق میرقیصری

دین اسلام، دوره جوانی را پر اهمیت ترین و اثرگذارترین دوره زندگی انسان برمی شمارد؛ به گونه ای که در این دوره، انسان هر کار مفیدی انجام دهد ارزشمندتر است؛ زیرا اعتقاد اسلام بر این است که شخصیت اصلی آدمی، در جوانی شکل می گیرد. همچنان که امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرماید: «دل جوان، همچون زمین خالی است که هر چه در آن کاشته شود، آن را می پذیرد».

اسلام بر این باور است که جوانان چون روحیه حساس و انعطاف پذیری دارند، نازک دل هستند و این مهم، در روی آوردن به کارهای خیر در آنان، اثر بیشتری دارد.

هر چند جوانان روحیه خوبی نسبت به کارهای خیر دارند؛ اما باید این نکته را در نظر داشت که جوان، آماده پذیرش هر چیزی هست و این، نشانه آن است که خانواده و مسئولان فرهنگی نقش مهمی در هدایت جوانان دارند. همان گونه که امام صادق علیه السلام می فرماید: «جوانان را از گمراهی بیم دهید تا فاسد نشوند».

نکته:

حجة الاسلام و المسلمین علیرضا اعرافی از محققان و کارشناسان مسائل تربیتی می باشند. در زمینه مسائل و مشکلات جوانان، سؤالاتی در محضر ایشان مطرح کرده ایم. امید است توانسته باشیم راه حل های مناسبی برای حل مشکلات جوانان جامعه خویش ارائه دهیم و این گفت وگو در نظر آشنادیداران جوان مؤثر افتد.

دیدار: اساسی ترین آسیبی که امروزه جوانان جامعه ما را تهدید می کند چیست و راه مبارزه با آن کدام است؟

حجة الاسلام اعرافی: بحث درباره جوانان از یک جهت، بحث تازه و زنده ای است; به لحاظ کثرت جمعیت جوان کشور ما، هم چنین به لحاظ موقعیت تاریخی حساس ومهمی که در آن قرار داریم و جوانان در دوره معاصر، در چند مقطع بسیارمهم، در شروع نهضت، در پیروزی انقلاب، جنگ و مقاطع و جریان های دیگر، همواره نقش مهم و ارزنده ای داشته اند. بنابراین، طبیعی است که به دلیل همین نقش ارزشمند و مؤثر، مورد تهاجم ویژه دشمنان اسلام باشند، همان گونه که کمابیش علایم و نشانه های آن را به صورت آشکار هر روز مشاهده می کنید.

برای موضع گیری صحیح در برابر هر پدیده و هر مرحله از زندگی باید واقعیت آن را فهمید و به جوان شناساند. این یک برخورد صادقانه است، چنان که علی (ع) در نامه ای به امام حسن (ع) می گوید:

«پسرم! بدان که پیش روی تو گردنه ایست رنج زا، در عبور از این گردنه حال مردم سبک بار بهتر است از سنگین باران...

... و جز این نیست که قلب جوان مانند زمین خالی است هر چه در آن کاشته شود همان را می پذیرد (اگر بادام شیرین; نتیجه شیرین و اگر بادام تلخ; نتیجه تلخ)

... و این وصیت پدری است رو به فنا، اعتراف کننده به تغییر و تحولات زمان، در منزلگه مردگان آرمیده، که فردا از آن جا کوچ خواهد کرد، به فرزندی که چیزی را آرزو می کند که آن را نخواهد یافت. انسانی که راهروی کسانی است که از هستی برخوردار بوده و هلاک شدند، هدف بیماری ها و گروگان روزگار است، در تیررس ناگواری ها و بنده ی دنیا و سوداگر فریبنده ها، وامدار زوال و فنا، در بند اسارت مرگ و هم پیمان اندوه ها و همدم غصه ها و نشانه های آفات و زمین خورده ی تمایلات و جانشین مردگان است.» ⁽¹⁾

✿^**^✿ ماه تابان آل طه ✿^**^✿
ویژه نامه ولادت فرخنده شبه پیامبر, زاده لیلای اطهر
رعنا جوان دلاور , حضرت علی اکبر علیه السلام

هلال ماه جبینش از دل شبِ زلفش رخ نمود،
ابرهای پلک واره از هم دور شد و برق نگاه یک جفت ستاره،
آسمان مهتابی رخسارش را شکافت!

این نخستین تصویر از شمایل شهزاد بنی هاشم
در قاب نگاه چشم های لیلا علیهاالسلام بود!

از وقتی که پنجره چشم هایش را به روی جاده بی انتها نگاه لیلا باز کرده بود،
خواب را از دیدگان او ربوده بود؛
نه از آن جهت که دستی باید گهواره بی تابی هایش را تکان می داد
و یا جرعه های شیره گل، لبان او را به شبنم می نشاند!

لیلا نیز مثل هر زن دیگری، راه و رسم مادری می دانست
و سلوک مهربانی می شناخت، اما آن چه در گهواره دستان او تکان می خورد،
یک کودک نبود که سپیدی موی مادر را به پای بزرگ شدن خویش بطلبد.

او از هم اینک بزرگ بود!
همانند اسم اعظمی که بر وی خطاب می کردند
و غیرت بوتُراب را در برق چشمان او به تماشا می نشستند!
انگار که از هم اکنون با ذوالفقار نگاهش، دروازه های کربلا را می گشود!

آن جلال و جبروتی که کودک لیلا را بر تخت بزرگی و شوکت می نشاند،
تکرار خطوط نسخه وجود حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
بر صفحه هستی علی اکبر علیه السلام بود.

گویی برگه ای از کتاب جان پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله وسلم
در پیش چشم لیلای دور مانده از خاتم رُسُل قرار گرفته بود
و او در آن نظر نمی افکند و چیزی نمی خواند،
جز آن چه به امین اللّه منتسب بود!

لیلا دیگر مادر کودک خویش نبود،
بلکه دایه کودکی های پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شده بود!
و چه موهبتی برتر از آن که زنی موسپید شود در راه روسپیدی عشق!

مگر نه آن که چیزی نخواهد گذشت
که کودک رسول واره لیلا،
دلاور صحنه های کربلا خواهد شد؟!

لیلا اطهر ، مهربان مادرعلی اکبر
میلاد مهتاب درخشان شبهایت مبارک

اى فاطمه را آئينه ى كوثر ديگر
وى نوش لبت شهد و گل و شكر ديگر

هر گوشه‏اى استاده خليلى به تماشا
آورده مگر دسته گلى هاجر ديگر

جبرئيل به شوق آينه پرداخته گويى
از كوچه ى نور آمده پيغمبر ديگر

كنعان شده بيتاب‏تر از جان زليخا
يوسف ز سفر آمده با منظر ديگر

مشاطّه ايمان پى آرايش توحيد
آورده ز گنجينه ى حق گوهر ديگر

اى اصل تو از آب و گل ختم رسالت
از نور حسين آمده‏اى حيدر ديگر

با زلف خم اندر خمت اى ماه دو هفته
بر تارك خورشيد زدى افسر ديگر

اى نام تو پيرايه ى تسبيح ملايك
ديپاچه ى عشق آمدى از دفتر ديگر

در مرتبه ى وصل ازل خون خدا را
مثل تو نداده است خدا اكبر ديگر

✿^**^✿ ماه تابان آل طه ✿^**^✿
ویژه نامه ولادت فرخنده شبه پیامبر, زاده لیلای اطهر
رعنا جوان دلاور , حضرت علی اکبر علیه السلام

هلال ماه جبینش از دل شبِ زلفش رخ نمود،
ابرهای پلک واره از هم دور شد و برق نگاه یک جفت ستاره،
آسمان مهتابی رخسارش را شکافت!

این نخستین تصویر از شمایل شهزاد بنی هاشم
در قاب نگاه چشم های لیلا علیهاالسلام بود!

از وقتی که پنجره چشم هایش را به روی جاده بی انتها نگاه لیلا باز کرده بود،
خواب را از دیدگان او ربوده بود؛
نه از آن جهت که دستی باید گهواره بی تابی هایش را تکان می داد
و یا جرعه های شیره گل، لبان او را به شبنم می نشاند!

لیلا نیز مثل هر زن دیگری، راه و رسم مادری می دانست
و سلوک مهربانی می شناخت، اما آن چه در گهواره دستان او تکان می خورد،
یک کودک نبود که سپیدی موی مادر را به پای بزرگ شدن خویش بطلبد.

او از هم اینک بزرگ بود!
همانند اسم اعظمی که بر وی خطاب می کردند
و غیرت بوتُراب را در برق چشمان او به تماشا می نشستند!
انگار که از هم اکنون با ذوالفقار نگاهش، دروازه های کربلا را می گشود!

آن جلال و جبروتی که کودک لیلا را بر تخت بزرگی و شوکت می نشاند،
تکرار خطوط نسخه وجود حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
بر صفحه هستی علی اکبر علیه السلام بود.

گویی برگه ای از کتاب جان پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله وسلم
در پیش چشم لیلای دور مانده از خاتم رُسُل قرار گرفته بود
و او در آن نظر نمی افکند و چیزی نمی خواند،
جز آن چه به امین اللّه منتسب بود!

لیلا دیگر مادر کودک خویش نبود،
بلکه دایه کودکی های پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شده بود!
و چه موهبتی برتر از آن که زنی موسپید شود در راه روسپیدی عشق!

مگر نه آن که چیزی نخواهد گذشت
که کودک رسول واره لیلا،
دلاور صحنه های کربلا خواهد شد؟!

لیلا اطهر ، مهربان مادرعلی اکبر
میلاد مهتاب درخشان شبهایت مبارک

سجده خورشید







سلام، همه نیایش!
سلام، تمامیت ذکر!سلام، آغاز سجده!

این ترانه بی بدیل توست که در ذکر فرشتگان می پیچد.
این شرمساری ملکوت است که آغاز بهار
نیایش ها و نمازها را جشن می گیرد.

آفتاب! از پس کدام ابر، زمین را روشن می کنی که
هنوزا هنوز، در زُلال تو و این همه باران نور غرق می شویم؟

بهارا! سجده های عرفانی عشق را از کدام فصل نور آغاز کردی
که دنیا همیشه بوی گُلاب گریه های تو را دارد؟

آمده ای تا نماز معنا شود و نیاز، قافله ناز را همراه.
ای وارث نافله های شبانه زهرا!ای همدم چاه های مدینه!

ای اشک، ای عابد، ای نور، ای سرور!
این شیرینی یکدست، از آمدن تو کام مرا لبریز می کند.
این ذکر که بر لبانم می جوشد، حمد خدای توست.

از صحیفه تا ملکوت پُل زدی و فاصله ها را کوتاه کردی.
ممنونم آقاجان؛ وگرنه این همه کهکشان را نمی شد
بدون سجده خورشید، رد کرد.

تو نوازش همه فرشتگانی در کلماتی سبز.تو خنده های مزامیری، تو
غزل غزل های سلیمانی، توروح ذکری، خدای سجده های
طولانی، آفتاب بی بدیل نیاز و نماز.

تو شناسنامه همه دُعاهای دنیایی.زینت همه عبادت ها، شکوه
شعری در قامت ملکوت، بهانه تغزلی برای ملایک.

تو شروه ای، اشکی، آهی، سوزی، کربلایی... وارث کربلایی
شعر کربلایی... اندوه کربلایی... آه!
کربلا مرا یاد قامت تو می اندازد.

پیچیده در زنجیر! کربلا مرا میهمان آن همه تازیانه که
بر پیکر تو نشست نمی کند، کربلا مرا به تو می رساند.

آمدی تا ملکوت، عطر اشک بگیرد.آمدی تا اندوه، بوی ذکر بگیرد
و آمدی تا خدا فخرکند به این همه چین و پینه زانوها.

ای حمد بی دریغ خداوند!ای عشق سیّال!
آمده ای تا بارانی از کلمات، تا بارانی از
تمنا، از نیاز، از عشق، بر سرمان بریزد.

آمده ای تا در دُعاهای صحیفه، چشم هایمان را بشوییم.
آمده ای تا اشک، معنای تازه ای بگیرد و ملکوت، شعر تازه ای
بخوانداین همه خنده های خورشید نیست که آمدن تو را جشن گرفت؟

این همه باران ابر نیست که بهار را میهمان می کند؟
این همه سخاوت باد نیست که بوی بهار نارنج و
اقاقیا را مهمان قلبهایمان می کند؟

همه بهار و خورشید و ابر و باران، در کلمات تو جاری است
از قلب تو می جوشد، از لبخند تو می تراود.

از سرانگشتانت می توان عشق را دوباره نوشت، هزار باره نوشت.
می آیی و فرشتگان، کلمات ملکوتی ات را از بر می کنند.

می آیی و جامه ذکر، تازه می شود و خورشید، طولانی ترین
سجده اش را نثار آمدن تو می کند.

می آیی و...

امیر مرزبان

تبسم بر لبان عبادت




به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛
به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا». نگاه کن!
تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است.

زیباترین مناجات ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می شوند.
صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است که همیشه
مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ها روی سنگفرش اشتیاق، نیایش های
بکر را می سرایند! امروز، آکنده است از تپش های پردوام وصال.

امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ها.
بوی ابدی ترین قصیده ها می آید.

اوقات شریف، رنگ سبز نماز به خود گرفته اند و در قنوت های
اشک ریز، صدای سوزناکی از «ربنا» می درخشد.
زین العابدین، پلک وا کرده است.

محمد کاظم بدرالدین

اشاره

امام سجاد(ع) در عین آن که زینت عبادت کنندگان، بزرگمرد عبادت، عرفان وسجده بود، مجاهد بزرگ فی سبیل الله بود، او در عین آن که کانون علم و اندیشه ومعرفت بود، تواضع ویژه ای داشت، و در عین آن که شکوه و جلال و ابهت خاصی داشت،دارای حلم و بردباری و سعه صدر مخصوصی بود، و در یک کلمه کانون همه کمالات انسانی و ارزش های والای معنوی، و زیبنده این شعر معروف بود که:

رخ زیبا ید بیضا دم عیسی داری آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری

در این گفتار برآنیم تا به چند نمونه از رفتار آن حضرت زندگی اشاره کنیم، به این امید که درس های سودمند زندگی سالم و سازنده را از شیوه زندگی درخشان آن بزرگمرد فضایل بیاموزیم:

این داستان را ثابت بنانى تعریف کرده و می‌گوید: من به همراه عدّه‏اى از مومنان بصره همچون ایوب سجستانى، صالح مرى، عتبه غلام، حبیب فارسى‏ و مالك بن دینار به حج مشرف شده بودم. چون به مكّه رسیدیم متوجّه‏كمبود آب شدیم. كمبود بارندگى موجب تشنگى بیش از حد مردم شده بود.

مكیان و زائران خانه حق، به ما التماس كرده و مى‏خواستند كه آبشان ‏دهیم. آنگاه ما به كعبه رفتیم و طواف كردیم و با خضوع و زارى در كنارخانه كعبه به دعا پرداختیم امّا دعاهایمان اجابت نشد. ما در همین حال وهوا بودیم كه ناگهان جوانى كه حزن و اندوه از چهره‏اش مى‏بارید، نمایان‏شد. چند بار به گرد كعبه طواف كرد و آنگاه به سوى ما آمد و گفت:

قافله ای که به حج می رفت

- در عصر امامت امام زین العابدین علیه السلام (61- 95 ه) جامعه اسلامى در یک بحران فکرى و عقیدتى وحشت‏زا فرو رفته بود.

امام سجاد علیه السلام در راستاى هدف بزرگ الهى خود که هدایت و رهبرى جامعه اسلامى مى‏باشد، در مقابل این انحرافات سکوت اختیار نکرد و با توجه به شرایط و اوضاع حاکم بر جامعه به مبارزه علیه این انحرافات پرداخت. مهم‏ترین فعالیتهاى امام علیه السلام در این زمینه به این شرح مى‏باشد:

اول: هشدار نسبت‏ به عقاید غالیان

امام علیه السلام هم بر جریان هاى فکرى انحرافى درون جامعه شیعه نظارت داشت و هم بر جریانهاى انحرافى دیگران، وقتى دید که بعضى از شیعیان گرفتار «عقیده غلو» شده‏اند و ممکن است امامان علیهم السلام را از شان بندگى بالا برده و به الوهیت آنها معتقد شوند، هشدار داد و فرمود: «ان قوما من شیعتنا سیحبونا حتى یقولوا فینا ما قالت الیهود فى عزیر و ما قالت النصارى فى عیسى بن مریم فلا هم منا و لا نحن منهم‏»

«جمعى از شیعیان ما در حدى ما را دوست‏خواهند داشت که درباره ما چیزى که یهود نسبت‏به عزیر و نصارى نسبت‏به عیسى بن مریم گفتند، خواهند گفت (و ما را فرزند خدا و شریک در الوهیت مى‏شمارند.) نه آنان از مایند و نه ما از آنانیم.»

قافله ای که به حج می رفت

ميلاد با سعادت چهارمين گل بوستان امامت ، زين العابدين ،
سيد الساجدين ، حضرت علي ابن الحسين عليه السلام

جشن میلاد امام چارمین آمد پدید

روز وجد مؤمنات و مؤمنین آمد پديد

درّة التّاج فضیلت جوهر علم لدن

حضرت سجّاد زین العابدین آمد پديد

یك فلك مجد و كرامت یك جهان اجلال و فرّ

در رخ انسان به چهرى دلنشین آمد پديد

یك جهان تسلیم یك عالم رضا یك دهر فضل

آسمانى آفتابى بر زمین آمد پديد

توسل به باب الحوائج عباس بن علی علیهماالسلام به چند طریق مختلف انجام می شود:

طریق اول:

توسل جوینده ابتدا باید چهار شب چهارشنبه‌ای را برگزیند كه دو شب چهارشنبه آن در نیمه دوم ماه قمری واقع شده باشد و دو شب چهارشنبه دیگر( یعنی چهارشنبه سوم و چهارم) در نیمه اول ماه بعدی قرار داشته باشد كه به چهارده روزه اول ماه بعدی می‌رسد. عدد چهار برای این است كه نام مبارك حضرت عباس(ع) دارای چهار حرف است (ع ب ا س).

سپس در هر شب چهارشنبه به تعداد یك صد و سی و سه بار سوره مباركه " قدر" را با اخلاص قرائت كند، به طوری كه كلمه آخرین این آیه مباركه، كه به ( مطلع الفجر) ختم می‌شود، درست در آخرین لحظه پایان نیمه شب و آغاز بامداد ادا شود.

برای این منظور می‌تواند آخرین باری كه سوره مباركه (قدر) را می خواند، كلمه مطلع الفجر را نخواند تا لحظه پایان نیمه شب و آغاز بامداد برسد.

شب چهارشنبه چهارم در حدود شب چهارده ماه قمری است كه با نام مبارك قمر بنی هاشم قرابت دارد. ظهور ارتباط تحت هر نام كه باشد به اذن خداوند دانا و مقام حضرت مولی اباالفضل العباس(ع) در این شب انجام خواهد گرفت.

سخنوری یکی از میراث‎های گرانبهایی بود که حضرت عباس(علیه‎السلام) از پیوند امیر بیان حضرت علی(علیه‎السلام) و بانوی ادب، ام‎البنین(علیها‎السلام) به دست آورده بود. پدرش کسی بود که در جنگ‎ها، فی البداهه رجز می‎سروده و مادرش نیز بانویی ادب دوست و شاعری توانا و از خاندانی ادب دوست و شاعرپرور بود.

میراث سخن که توشه‎ای پر بار از پرورش حضرت عباس(علیه‎السلام) در دامان پدر و مادری این چنین است در صفحه‎های روشنی از تاریخ زندگانی عباس(علیه‎السلام) هویداست. او شب عاشورا، وقتی غربت و تنهایی امام خویش را دید، هنگامی که امام حسین(علیه‎السلام) بیعت خود را از همه همراهان برداشت و فرمود: «هر کس که می‎خواهد برود، می‎تواند.» عباس(علیه‎السلام) به نمایندگی از عاشوراییان برخاست و گفت: «کجا برویم؟ آیا تو را در میان دشمنان دین تنها بگذاریم و به فکر خود باشیم؟ آیا پس از تو زنده بمانیم؟ خداوند هرگز نخواهد که شاهد چنین چیزی باشیم.»(1)

پس از اتمام خطبه، امام در پشتیبانی از ایشان به بنی‎هاشم گفت: «بار سنگین را باید اهلش بردارند. فردا صبح، شما (بنی‎هاشم) نخستین گروهی باشید که به میدان می‎روید. ما پیش از آنان به استقبال مرگ می‎شتابیم تا مردم نگویند یاران را پیش فرستاده و بعد خودشان شمشیر کشیدند.»(2)

حضرت زینب(سلام الله علیها) می‎فرماید: «نیمه‎های شب عاشورا دیدم عباس در جمع برادران و پسر عموها و برادرزادگانش دو زانو نشسته است و چون شیری هژبر برای آنان سخن می‎رانَد و آنان را برای یاری امام خویش ترغیب می‎کرد. آنان نیز سخن وی را تأیید می‎کردند.»(3)

رجزخوانی از شیوه‎های حماسی در نبرد رویارو با دشمن است که افزون بر تقویت روحیه لشکر خودی، تضعیف روحیه دشمن و بیانگر اهداف جنگجو از گام نهادن به میدان مبارزه است. وی همانند پدر بزرگوارش آنچنان در میدان، رجزخوانی می‎کرد که دشمن پیش از رویارویی، گرده خویش را بر باد رفته توفان شمشیرش می‎دید. حضرت عباس(علیه‎السلام) در جریان مبارزه کوتاه خود، رجزهای فراوانی سرود که از ایمان سرشار، شجاعت لبریز و غیرت بی کران او حکایت می‎کند.

پی‎نوشت‎ها:

1. اللهوف، سید بن طاووس، قم، انتشارات اسوه، 1404 هـ ق، ص 91.

2. موسوعۀ کلمات امام الحسین علیه‎السلام، ص 409.

3. معالی السبطین، ج 2، ص 340، با تلخیص.

تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .