هديه الهى

در پانزدهم رمضان سال دوم و يا سوم هجرت خداوند سبحان‏ بالاترين هديه خويش را به بيت نبوت وامامت اهدا كرد.

مولود سعيدى كه صورت و سيرتش آيينه تمام‏ نماى سيماى نبوى و علوى ‏بود و امتيازات فاطمى نيز در اندامش درخشش داشت.
اين هديه الهى از بالاترين خيرات و بركات ماه رمضان بعد از هجرت بشمار مى‏رفت.
ولادتش نويدى بر مهاجران سخت‏كوش و موحد و معتمد بر خدا شد.
تسبيح و تهليل سبط اكبر رسول خدا(ص) و ثمره رسالت و امامت‏به هنگام ولادت درنيمه رمضان و قرائت قرآن او برترين تحفه رمضانيه بر روزه‏داران عصر پيامبرخدا(ص) و نسل‏هاى آينده گشت.

اخلاق امام حسن مجتبی علیه السلام

مرحوم شيخ صدوق در كتاب امالى به سند خود از امام صادق(ع)روايت كرده كه آن حضرت فرمود:
حسن بن على(ع)عابدترين مردم زمان خود و زاهدترين آنها و برترين آنها بود، و چنان بود كه وقتى حج‏به جاى مى‏آورد، پياده به حج مى‏رفت و گاهى نيز پاى برهنه راه مى‏رفت. (1)

و چنان بود كه وقتى ياد مرگ مى‏كرد مى‏گريست، و چون ياد قبر مى‏كرد مى‏گريست، و چون از قيامت و بعث و نشور ياد مى‏كرد مى‏گريست، و چون متذكر عبور و گذشت از صراط-در قيامت-مى‏شد مى‏گريست.
و هر گاه به ياد توقف در پيشگاه خداى تعالى در محشر مى‏افتاد، فريادى مى‏زد و روى زمين مى ‏افتاد...
و چون به نماز مى‏ايستاد بندهاى بدنش مى‏لرزيد، و چون نام بهشت و جهنم نزد او برده مى‏شد مضطرب و نگران مى‏شد و از خداى تعالى رسيدن به بهشت و دورى از جهنم را درخواست مى‏كرد...و هر گاه در وقت‏خواندن قرآن به جمله‏«يا ايها الذين آمنوا»مى‏رسيد مى‏گفت: «لبيك اللهم لبيك‏»...

سوال هایی خواندنی و جواب هایی خواندنی تر

روزى یك نفر از بلاد روم خدمت امیرالمؤمنین امام علىّ علیه السلام وارد شد و اظهار داشت : من یك نفر از رعیّت تو و از اهالى این شهر هستم . حضرت فرمود: خیر، تو از رعیّت من و از اهالى این شهر نیستى؛ بلكه تو از سوى پادشاه روم آمده اى و او چند سؤال براى معاویه فرستاده است و چون معاویه جواب آنها را نمى دانست به من ارجاع شده است. آن شخص اظهار داشت : بلى ، صحیح فرمودى ، معاویه مرا به طور محرمانه نزد شما فرستاد تا جواب مسائلم را از شما دریافت دارم ؛

▓彡♥彡♥彡▓ نیستان اندوه ▓彡♥彡♥彡▓
ویژه نامه شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام

 

 

اخلاق خانوادگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

 

 

 

رهبران اسلام در همه زمینه‌های زندگی، راهنمایی‌های لازم را بیان كردند تا هر عضو جامعه اسلامی از هر جهت فردی و اجتماعی كامل باشد.

مشاهده سیره عملی "اسوه‌های حسنه" از سخنان آنان نقش بیشتری در زندگی نسل جوان دارد، سیره هر شخصیت بیشتر از سخنش گویای هویت واقعی اوست. اگر سخن از زبان شخص بیرون میآید، سیره از مركز دل آن شخصیت برمی خیزد. و سیره عملی پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و خاندان پاكش در تمامی زمینه‌ها بهترین تابلو و الگو برای تاسیس مدینه فاضله و جامعه نمونه اسلامی است.

یافتن و داشتن اسوه و چهار چوب‌های فكری، كرداری و گفتاری در روابط خانوادگی برای هر انسانی توفیقی در جهت تكامل هر چه بهتر اوست. از سویی محك اخلاق انسان در خانواده است زیرا اشخاص در بیرون قدرت بر انجام رفتار ضداخلاقی ندارند یا به دلیل پاره‌ای ملاحظات، بد اخلاقی نمیكنند. آن كس كه در منزل كه زن و فرزندانش تحت نظر اویند خوش رفتاری كرد، خوش اخلاق است.

 

نمایی كلی از اخلاق خانوادگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را ـ كه سرمشق اعلا و بالاترین اسوه و نمونه برجسته اخلاق الهی است و برای تكمیل اخلاق مبعوث شد ـ به تصویر میكشیم تا با الهام گیری از سیره والای ایشان زندگی خداپسندانه‌ای داشته باشیم و به گونه‌ای كه آن بزرگوار با اعضای خانواده رفتار میكرد معاشرت كنیم، به گونه‌ای سخن بگوییم كه آن حضرت سخن میگفت، آن جایی غضب كنیم كه آن عزیز خشمگین میشد، و جایی عفو كنیم كه آن جناب میبخشید.

در این مقاله نمایی كلی از اخلاق خانوادگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را ـ كه سرمشق اعلا و بالاترین اسوه(1) و نمونه برجسته اخلاق الهی است و برای تكمیل اخلاق مبعوث شد ـ (2) به تصویر میكشیم تا با الهام گیری از سیره والای ایشان زندگی خداپسندانه‌ای داشته باشیم و به گونه‌ای كه آن بزرگوار با اعضای خانواده رفتار میكرد معاشرت كنیم، به گونه‌ای سخن بگوییم كه آن حضرت سخن میگفت، آن جایی غضب كنیم كه آن عزیز خشمگین میشد، و جایی عفو كنیم كه آن جناب میبخشید.(3)

تا همیشه وام دار پیامبرى ات هستیم

سوگواره

مدینه؛ غم زده اى ناگزیر در این داغ

------------------


ويژه نامه وفات نبي مکرم اسلام ٬ خاتم الانبياء
و المرسلين ٬ حبيب قلوب العالمين ابوالقاسم
محمد مصطفي صلوات الله عليه وآله

قال رسول الله صلى الله عليه وآله :
لايقبل الله صلاة امرى ء لايحضر فيها قلبه ؛
خداوند نمازى را كه در آن حضور قلب نباشد نمى پذيرد.
(مستدرك الوسائل ، ج 3، ص 59)

 

 

کلمه ابرار که در قرآن مجید، 6 بار تکرار شده است جمع کلمه بر ـ به فتحه باء ـ است و کلمه بر صفت مشبهه از مصدر بر ـ به کسره باء ـ است، که به معنای احسان است، و این معنا در مورد کسی صادق است که عمل خود را نیکو بسازد و در نیکو ساختن آن هیچ نفعی که عاید خودش شود، در نظر نگرفته باشد نه جزایی که در مقابل عملش به او بدهند و نه حتی تشکری را. و خلاصه کلمه بر ـ به فتحه باء ـ به معنای کسی است که خیر را بدان جهت که خیر است می خواهد نه بدان جهت که اگر انجام دهد نفعی عایدش می شود.

حال با در نظر گرفتن اینکه هیچ خیر و صلاحی در هیچ عملی نیست مگر با ایمان به خدا و رسولش، و ایمان به روز جزا، لذا ابرار کسانی هستند که عمل خیر را به خاطر ایمان به خدا و رسولش و روز جزا انجام می دهند. و مراد از “ابرار” در آیه 5 سوره انسان (76) طبق روایات معتبر (حضرت علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام) و شیعیان آنها می باشد. [i]

طبقه بندی: معلومات قرآنی،
برچسب ها: ابرار، معنی ابرار، قرآن،

 

 

 

در آیه 29 سوره بقره، چنین آمده است: « هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی اْلأَرْضِ جَمیعًا ثُمَّ اسْتَوی‏ إِلَی السَّماءِ فَسَوّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ وَ هُوَ بِکُلّ‏ِ شَیْ‏ءٍ عَلیمٌ   او خدایی است که همه آنچه را (از نعمتها) در زمین وجود دارد، برای شما آفرید؛ سپس به آسمان پرداخت؛ و آنها را به صورت هفت آسمان مرتب نمود؛ و او به هر چیز آگاه است.» [1]

در ابتدای این آیه ارزش وجودی انسان و سروری او را نسبت به همه موجودات زمینی بیان می­کند و اینکه خداوند انسان را برای امر بسیار با ارزشی آفرید و همه چیز را برای او آفریده است.

این نکته در آیات دیگری از قرآن مجید هم آمده است: « ..وَ سَخَّرَ لَکُمُ الْفُلْکَ.. » [2] یعنی: آسمان را مسخر شما گردانید، «..وَ سَخَّرَ لَکُمُ اْلأَنْهارَ» [3] یعنی: رودها را به تسخیر شما درآورد، «...وَ سَخَّرَ لَکُمُ اللَّیْلَ وَ النَّهارَ» [4] یعنی: شب و روز را به تسخیر شما درآورد، «..سَخَّرَ لَکُمُ الْبَحْرَ...» [5] یعنی: دریا را مسخر شما کرد، «وَ سَخَّرَ لَکُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ» [6] یعنی: خورشید و ماه را مسخر شما گردانید.

تمامی این آیات اشاره است به مقام عالی انسان و سر آمد بودن او بر تمامی موجودات.

اما ادامه آیه که فرموده: «... ثُمَّ اسْتَوی‏ إِلَی السَّماءِ فَسَوّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ وَ هُوَ بِکُلّ‏ِ شَیْ‏ءٍ عَلیمٌ » [7] این قسمت آیه استدلال دیگری است بر توحید، زیرا در آیه قبل (28 بقره) صحبت از توحید و استدلال بر آن بود، که فرمود: « کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللّهِ وَ کُنْتُمْ أَمْواتًا فَأَحْیاکُمْ ثُمَّ یُمیتُکُمْ ثُمَّ یُحْییکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ» [8] یعنی: چگونه به خداوند کافر می­شوید؟ در حالیکه شما مردگان (و اجسام بی روحی) بودید و او شما را زنده کرد، سپس شما را می میراند، و بار دیگر شما را زنده می کند، سپس به سوی او بازگردانیده می­شوید (بنابراین نه حیات و زندگی شما از شماست و نه مرگتان، آنچه دارید از خداست.) در این آیه، در اثبات خداوند متعال و توحید، به نعمت حیات که بالاترین نعمت ماست، اشاره و بدان استدلال شده است. (به عنوان یکی از ادله توحید) سپس به نعمت­های گسترده خداوند اشاره می­کند و می­فرماید: « هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی اْلأَرْضِ جَمیعًا.. » [9] و پس از ذکر این نعمت­ها، مجدداً به بیان دیگر ادله توحید می­پردازد که: « ..ثُمَّ اسْتَوی‏ إِلَی السَّماءِ فَسَوّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ وَ هُوَ بِکُلّ‏ِ شَیْ‏ءٍ عَلیمٌ» [10]

کلمه « ثُمَّ » در این آیه الزاماً به معنی تاخیر زمانی نیست، بلکه می­تواند به معنی تاخیر در بیان و ذکر حقایقی پشت سر هم باشد. [11] مخصوصا که در این آیه، از دو جهت صحبت شده است، 1- ذکر نعمت های الهی 2- بیان ادله توحید.

 

 

بررسی و نقد هر مسأله و گزاره علمی باید با متد و شیوه‏های خاص آن علم صورت بگیرد مثلا مسائل شناختی را نمی‏شود با علوم نقلی تحقیق کرد چنان چه علوم نقلی را با علوم زیست شناسی نمی‏توان بررسی نمود مثلا حوادث تاریخی را نمی‏شود با ادله فلسفی و براهین عقلی ثابت نمود پس هر علمی را باید با شیوه و متد آن نفی یا اثبات نمود. در مورد نظریه تکامل انواع (ترانسفورمیسم) یا اصالت انواع (فیکسیسم) باید گفت که اینها نظریه‏های زیست شناختی هستند و جز با متد آن قابل پاسخگویی نیستند اما بررسی نظر قرآن با دو پیش فرض در این زمینه می‏تواند مقبول و مطلوب باشد:

الف: قرآن وحی و کلام الهی است.

ب: در قرآن باطل راه ندارد و آن چه گفته است مطابق با واقع است.

با این دو مقدمه می‏توان با نظر قرآن در مورد این اصل زیست‏ شناسی قضاوت نمود.

البته نباید از نظر دور داشت که تصویر عامیانه از تطور انواع با تصویر عالمانه آن بسیار متفاوت است و این جا گنجایش پرداختن به آن را ندارد.

دو هفته پیش یک بزغاله ی یک چشم در ایالات آسام هند به دنیا آمد و از آن روز تاکنون این موضوع ساده توجه بسیاری را در سراسر جهان به خود جلب کرده است. صاحب این بزغاله موخوری داس نام دارد و در این باره چنین می گوید:” من اعتقاد دارم که این بزغاله با خود شانس را به خانه ی من آورده است”. بر اساس شواهد موجود، مردم روستاهای اطراف محل زندگی این شخص دسته دسته به مزرعه ی او می آیند تا این موجود عجیب الخلقه را از نزدیک ببینند.

قرآن از قیامت به روز رستاخیز (یوم البعث) یاد کرده و در پرسش و پاسخی که در قیامت میان بدکاران و درست کرداران رد و بدل می شود، می فرماید: "و یوم تقوم الساعة یقسم المجرمون ما لبثوا غیر ساعة کذلک کانوا یؤفکون * و قال الذین أوتوا العلم و الإیمان لقد لبثتم فی کتاب الله إلی یوم البعث فهذا یوم البعث و لـکنـکم کنتم لاتعلمون" سوره ی روم، آیات 55 ـ 56؛ روزی که ساعت قیامت بر پا شود بدکاران سوگند یاد کنند که ساعتی بیش درنگ نکردند همین گونه از راستی و حقیقت به ناراستی و دروغ پردازند و آنان که به مقام علم و ایمان رسیده اند به آن گروه بدکار گویند: شما تا روز رستاخیز که هم امروز است مهلت یافتید، ولی از جهل، بر آن آگاه نبودید. مؤمنان به آخرت یقین دارند و از روز حساب بیمناکند و در تلاش و کوشش اند که خود را از عذاب پروردگارشان در امان نگاه دارند. پس هرگز قیامت آنان را غافلگیر نخواهد کرد و چون مسافرى که مى داند در فلان روز سفر مى کند زاد و توشه راه را فراهم مى آورند.
شاید منظور از علم در این آیه، علم به قیامت باشد به دلیل آخر آیه که گوید «این روز قیامت است و شما نمى دانسته اید». اما ایمان تصدیق به چیزى است که علم بدان رسیده است یا سخن راست و عمل صالح. «لقد لبثتم فی کتاب الله إلى یوم البعث- شما بر وفق کتاب خدا تا روز قیامت در گور آرمیده اید.» مهم نیست که چه مدت آرمیده اید، کم یا زیاد. مهم این است که آنچه را که از آن مى ترسیدید با آن رو به رو شده اید. شاید تعبیر به «فى کتاب الله» مانند این سخن ما باشد که مى گوییم: (در واقع) یعنى بر خلاف آرزوهاى شما که قیامت نمى آید یا فاصله میان شما و قیامت فاصله اى بس دراز است، این خواست شما تحقق پیدا نکرد بلکه آنچه خدا خواست و در کتاب خود آورده و همان ملاک و معیار حق است، وقوع یافت نه هوسها و آرزوها و خواستهاى نفسانى شما. چیزى که انسان باید نیکو دریابد این است که جهانى که محیط بر اوست از هوا و هوس او پیروى نمى کند و بر حسب احلام و آرزوهاى او گام بر نمى دارد. بلکه هر چه مى کند بر حسب فرمان خداوند است.
«فهذا یوم البعث- این روز قیامت است.»؛ روزى که آن را انکار مى کردید ولى انکارش به سود شما نبود. آرى انکار شما یک نتیجه داد آن هم غافل شدن شما از تهیه زاد و توشه آخرت. «و لکنکم کنتم لا تعلمون- و شما نمى دانستید». از این آیه و همچنین آیه ی قبل (و روزى که رستاخیز بر پا شود، مجرمان سوگند خورند که جز ساعتى توقف نکرده اند. [در دنیا هم ] این گونه به انحراف کشیده مى شدند. )، چنین حاصل مى شود که کافر زمان را نمى شناسد و به پایان کار اعتقاد ندارد و به وقت خود که به سوى این نهایت دردناک سوقش مى دهد احترام نمى گذارد. ولى مؤمن حقیقت زمان را مى شناسد و مى داند که فرصتش اندک است گذشت زمان را حس مى کند و براى طى راه دراز آخرت زاد و توشه خود را بر مى دارد. آرى در آن روز «نه مال سود مى دهد و نه فرزندان. مگر کسى که با دل پاک و سلیم آید». بلى، منطق مؤمن نسبت به زمان را امام سجاد على بن الحسین (ع) چه خوب بیان مى فرماید: «بر خود مى گریم به سبب عمرى که از دست داده ام و آرزوهایى که عمرم را انباشته بود. اکنون در مکان مأیوسان جاى گرفته ام». «چرا نگریم و حال آن که نمى دانم سرنوشت من چه خواهد بود و مى بینم که نفس من مرا فریب مى دهد و من صداى بالهاى مرگ را بر فراز سرم احساس مى کنم».
سپس آن ساعات هولناک را که باید همه در انتظارش باشیم و با زاد و توشه به سوى آن حرکت کنیم، مجسم مى سازد: «چرا نگریم. براى جان دادنم مى گریم. براى تاریکى قبرم مى گریم، براى تنگى گورگاهم مى گریم. براى سؤال نکیر و منکر از خود مى گریم، سپس به اوج تضرع مى رسد و صحنه هاى هولناک قیامت را تصویر مى کند: «مى گریم براى بیرون آمدن از قبرم برهنه ذلیل، در حالى که بار گناه خود بر پشت دارم. گاه به راست مى نگرم و گاه به چپ. زیرا مردم هر یک به کار خود مشغولند. چهره هایى شادمان است و چهره هایى گرفته و درهم»
نیز فرمود: "یوم یبعثهم الله جمیعا" سوره ی مجادله، آیات 6 و 18؛ روزی که خدا همگی را برانگیزد.
در مفردات راغب چنین گوید قوله تعالى یوم یبعثهم الله جمیعا بعث دو قسم است: یکى (بعث بشرى) مثل بعث البعیر و بعث الانسان فى حاجته، و دیگر بعث الهى، و بعث الهى دو قسم است: یکى ایجاد اشیاء از اعیان و اجناس و انواع از نیستى بهستى و این مختص است بذات بارى عز و جل و کسى قدرت بر چنین عملى ندارد، دوم زنده کردن مردگان و این قسم را اختصاص داده ببعض اولیاء خود مثل حضرت عیسى علیه السلام و امثال او- و قوله تعالى یوم یبعثهم الله جمیعا یعنى (یخرجهم و یسیرهم الى القیامة)، ایزد متعال در این آیه ی مبارک به دو چیزخبر می دهد، یکى آنکه تمام مردم در قیامت مبعوث می گردند و در ارض قیامت حاضر می شوند و از لفظ جمیعا که براى تأکید آورده ارائه می دهد که نفرى از افراد بشر باقى نمی ماند مگر آنکه در آن روز حاضر می گردد و دیگر هر کسى آنچه کرده از گفتار و کردار و اعمال نیک یا شر تماما نزد وى حاضر می گردد پس از آنکه فراموش نموده، به طورى که صفحه اعمال خود را به عیان مشاهده می نماید و گوید ما لهذا الکتاب لا یغادر صغیرة و لا کبیرة إلا أحصاها و وجدوا ما عملوا حاضرا؛ این چه کارنامه اى است که هیچ [کار] کوچک و بزرگى را وانگذاشته مگر این که آن را برشمرده است! و آنان کرده هاى خویش را آماده مى یابند، و پروردگار تو به کسى ظلم نمى کند. " سوره ی کهف آیه ی 49.
خداوند در جایى دیگر پس از بیان چگونگى آفریشن انسان و عظمت و شکوه خلقت او براى اینکه این تصور پیش نیاید که با مردن انسان همه چیز پایان مى گیرد، مى افزاید: " ثم إنکم بعد ذالک لمیتون * ثم إنکم یوم القیمة تبعثون؛ سپس شما بعد از این [مراحل ] قطعا خواهید مرد. * آن گاه شما روز رستاخیز برانگیخته مى شوید. " سوره ی مؤمنون، آیه ی 16-15؛ خداوند خبر داد که این ساختمان عجیب وجود انسان سر انجام بمرگ متلاشى میشود. زیرا هدف صحیحى در کار است که عبارت است از زنده شدن و بازگشتن. این زنده شدن و بازگشتن در روز قیامت، منافاتى با زنده شدن در قبر ندارد. زیرا اثبات زنده شدن انسان در روز قیامت، منافاتى با زنده شدن در مواقع دیگر ندارد. همانطورى که خداوند قوم موسى را بر کوه و افراد دیگرى را در جاهاى دیگر زنده کرده است. این آیه نشان میدهد که عقیده نظام که انسان را همان روح میداند و عقیده معمر که انسان را چیزى غیر قابل تقسیم و غیر مادى میداند، باطل است.


پایگاه نور پورتال

از نظر مذهب شیعه، (یعنی آنچه که از کتاب و سنت، مطابق نقل و روایت از طریق اهل بیت پیامبر علیهم السلام) رابطه توحید، معاد و امامت بدین صورت تبیین می شود که:

1- ورای عالم ماده و طبیعت و پس پرده غیب، حقایق اصیلی است که انسان دیر یا زود و بالاخره در دم مرگ و روز رستاخیز، از آنها اطلاع یافته، برای وی مشهود و مکشوف خواهد افتاد.
2- با این که انسان خواه و ناخواه و به طور ضرورت و جبر، در مسیر زندگی مخصوص خود، حقیقت عالم هستی را بالعیان درک خواهد نمود و بالاخره روزی فرا خواهد رسید (معاد) که هرگونه شبهه و شک از ادراک او رخت بربندد، در عین حال برای انسان، یک راه اختیاری و اکتسابی نیز وجود دارد که با پیمودن آن در همین نشأه دنیا، حق و حقیقت امر را کشف و مشاهده نماید.
3- این راه، همان راه اخلاص در بندگی حق است.
4- نظر به این که حق متعال با تشریع شریعت مقدسه اسلام، آن را تنها راه خود معرفی نموده و بدین ترتیب، به اعتبار سایر شرایع و ادیان خاتمه داده است، راه وصول به حق و حقیقت و طریق منحصر برای حیازت سعادت حقیقی، اتباع کامل از شریعت اسلامی می باشد. در نتیجه راهی که از غیر مواد شرع، ترتیب داده شده باشد، انسان را به کمال و سعادت حقیقی نخواهد رسانید و همچنین سیر و سلوکی که از طریق شرایع دیگر انجام گیرد، سعادت حقیقی را به انسان نشان نخواهد داد. نکته کوچکی که در این جا مطرح و در عین حال بسیار قابل توجه است، این است که اسلام، جهالت انسان را در صورتی که ناشی از عجز و ناتوانی بوده، مستند به تقصیر نباشد، به عنوان "عذر" می پذیرد و اشخاصی را که حق برای آنها به واسطه یک عامل اضطراری مجهول بماند، به هلاکت ابدی محکوم نمی کند و آنها را از رحمت بی پایان خدای مهربان، مأیوس نمی سازد. چه بسا اشخاصی که بخشی از معارف حقه برای آنان مجهول بوده، به واسطه داشتن روحیه تبعیت از حق و تسلیم و فروتنی در برابر واقعیات، خدای متعال از آنها دستگیری فرموده، به راه راست هدایتشان کرده است و بالاخره در صف ارباب کمال قرار گرفته و به احراز سعادت واقعی و ابدی مفتخر شده اند.
خدای متعال در کلام خود می فرماید: «والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا و ان الله لمع المحسنین؛ آنان که در خصوص ما مجاهدت نمایند، البته آنها را به راههای خود هدایت می کنیم و البته خداوند با نیکوکاران است» (عنکبوت/69) و پیغمبر اکرم در کلام معجزه آسای خود می فرماید: «هر کس به آنچه که می داند عمل کند، خداوند علم آنچه را که نمی داند، به وی روزی می دهد».

نفخ، در لغت به معناى «دميدن» و صور به معناى «شيپور» و «شاخ» ميان تهى است كه معمولا براى حركت قافله يا لشكر، يا براى توقف آنها به صدا در مى آورند، ولى در اصطلاح قرآن، «نفخ صور» تعبير كنايى زيبايى از حوادث ناگهانى و هم زمان است كه درباره مسئله قيامت آمده است. پيش از برپايى قيامت، صداى مهيب و هولناكى به گوش همه موجودات خواهد رسيد و اين صدا، سبب مرگ همه جان داران خواهد شد و نظام كيهانى به هم خواهد خورد و آسمان ها و زمين دگرگون خواهند شد و خورشيد و ماه و ستارگان خاموش و سرد خواهند گرديد و...
قرآن در اين باره مى فرمايد: (وَ يَوْمَ يُنفَخُ فِى الصُّورِ فَفَزِعَ مَن فِى السَّمَـوَ تِ وَ مَن فِى الاَْرْض)[1]; و ]به خاطر آوريد [روزى را كه در «صور» دميده مى شود و تمام كسانى كه در آسمان ها و زمين هستند در وحشت فرو مى روند.

خداوند متعال، مى فرمايد: (وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَصَعِقَ مَن فِى السَّمَـوَ تِ وَ مَن فِى الاَْرْضِ إِلاَّ مَن شَآءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرَى فَإِذَا هُمْ قِيَامٌ يَنظُرُونَ)[2]; و در صور دميده مى شود، پس هر كه در آسمان ها و هر كه در زمين است، بى هوش در مى افتد، مگر كسى كه خدا بخواهد; پس بار ديگر در آن دميده مى شود و به ناگاه، آنان بر پاى ايستاده، مى نگرند.

از اين آيه و مانند آن چند مطلب استفاده مى شود:

1. بعد از نفخ صور اول، نفخ صور دوم تحقق مى يابد و انسان ها و موجودات ديگر، در صحنه محشر حاضر مى گردند و در انتظار حساب و كيفر پاداش خود به سر مى برند; ناگهان، همه مردم ]از خواب مرگ[ برخاسته، ]در صحنه محشر[ در انتظار سرنوشت خود خواهند بود.

2. در قرآن، مطلبى كه فاصله زمانى دو نفخ را برساند، وجود ندارد. امام سجاد(عليه السلام)در بيان فاصله دو نفخ مى فرمايد: ماشاء الله; آن چه خدا بخواهد، ]همان است[.[3]

پیام های آسمانی جزء بیست و دوم (برگرفته از تفسیر نور)

 

 

 

این پیام ها با هدف استفاده در جلسات جزء خوانی استخراج شده است، لذا خواهشمند است استفاده و منتشر نمایید.

1. تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَ أَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا

تحيّت آنان در روزى كه خدا را ملاقات كنند سلام است و خداوند براى آنان پاداشى نيكو فراهم كرده است.

• سلام، درودِ بهشتى و بهشتيان است. «تَحِيَّتُهُمْ ... سَلامٌ»
• پاداش‏هاى الهى، هم بزرگوارانه است، هم بزرگ و گرانقدر. «أَجْراً كَرِيماً»، «أَجْراً عَظِيماً»( احزاب، 44)

2. يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِى الْأَرْضِ وَ مَا يخْرُجُ مِنْهَا وَ مَا يَنزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا يَعْرُجُ فِيهَا وَ هُوَ الرَّحِيمُ الْغَفُور
هر چه را كه در زمين فرو شود و هر چه را كه از زمين بيرون آيد و هر چه را كه از آسمان فرود آيد و هر چه را كه بر آسمان بالا رود، مى ‏داند. و او مهربان و آمرزنده است.

• با آن كه خداوند همه چيز را مى ‏داند ولى كسى را رسوا نمى‏ كند. «الرَّحِيمُ الْغَفُورُ» (سبأ، 2)

3. لِّيَجْزِىَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَاتِ أُوْلَئكَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ
تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده ‏اند پاداش دهد آنانند كه برايشان آمرزش و روزى نيكو مقرّر است.

• پاداش‏هاى الهى، هم معنوى است «مَغْفِرَةٌ» و هم مادّى. «رِزْقٌ كَرِيمٌ» (سبأ، 4)

4. ذَالِكَ جَزَيْنَاهُم بِمَا كَفَرُواْ وَ هَلْ نُجَازِى إِلَّا الْكَفُور
اين (كيفر) را به خاطر كفرانشان به آنان جزا داديم و آيا جز ناسپاسان را كيفر مى‏ دهيم.

• سرچشمه‏ ى بدبختى‏ ها، عملكرد منفى خود ماست. «ذلِكَ جَزَيْناهُمْ بِما كَفَرُوا»(سبأ، 17)

5. يَأَيُّها النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَمِيدُ
اى مردم! اين شماييد كه به خداوند نياز داريد و (تنها) خداوند، بى ‏نياز و ستوده است.

• هيچ كس از خدا بى نياز نيست. «يا أَيُّهَا النَّاسُ»  (فاطر، 15)

6. وَ لَا الظُّلُمَاتُ وَ لَا النُّورُ
تاريكى و روشنايى (نيز يكسان نيستند).

• راه حقّ يكى بيش نيست. «النُّورُ» به صورت مفرد آمده ولى راه‏هاى انحرافى زياد است. «الظُّلُماتُ»(فاطر، 20)

7. لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُم مِّن فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُور
خداوند پاداش آنان را به طور كامل عطا كند و از فضل خويش به آنان بيفزايد، چرا كه خداوند آمرزنده و سپاسگزار است.

• خداوند از تلاش‏ها قدردانى كرده و لغزشها را مى ‏پوشاند، ما نيز در برابر خدمات ديگران قدرشناس باشيم و از لغزش‏هاى آنان بگذريم. «إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ»(فاطر، 30)

8. إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَيْبِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ
همانا خداوند به غيب آسمان‏ها و زمين آگاه است، بدون شك او به راز دل‏ها داناست.

• كسانى كه فرصت‏هاى دنيا را از دست داده و عمل صالحى انجام نداده‏ اند و در آخرت ناله مى ‏زنند كه ما را از دوزخ نجات بده تا عمل صالح انجام دهيم، در سخن خود صداقت ندارند. «إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»  (فاطر، 38)

9. وَ اضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصحْابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ
براى آنها اصحاب قريه را مثال بزن كه فرستادگان خدا به سوى آنها آمدند.

• در بيان داستان، عبرت‏ها مهم است، نام قريه، نژاد، زبان و تعداد افراد مهم نيست. «أَصْحابَ الْقَرْيَةِ»
• انبيا به سراغ مردم مى ‏رفتند و منتظر نبودند تا مردم به سراغ آنان بيايند. «جاءَهَا الْمُرْسَلُونَ» (  یس، 13)

10. قَالُواْ إِنَّا تَطَيَّرنَا بِكُمْ لَئن لَّمْ تَنتَهُواْ لَنَرجُمَنَّكُم وَ لَيَمَسَّنَّكُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ
گفتند: ما شما را به فال بد گرفته‏ ايم. اگر بس نكنيد سنگسارتان خواهيم كرد و شما را از ما شكنجه ‏اى سخت خواهد رسيد.

• فالگيرى و فال زدن، از آداب و رسوم جاهلى است. «تَطَيَّرْنا بِكُمْ»
• كسى كه منطق ندارد به خرافات متوسّل مى ‏شود. «تَطَيَّرْنا بِكُمْ»  (یس، 18)

 

سـوال: چــه کســانـی در سخــن خـــود صــداقـت نـدارنـد؟

پیام های آسمانی جزء بیست و یکم (برگرفته از تفسیر نور)

 

 

 

این پیام ها با هدف استفاده در جلسات جزء خوانی استخراج شده است، لذا خواهشمند است استفاده و منتشر نمایید.

1 كُلُّ‏ نَفْسٍ ذَائقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ‏ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ
هر نفسى، چشنده‏ ى مرگ است سپس به سوى ما باز گردانده مى ‏شويد.

• مرگ، استثنا ندارد و براى همه است. «كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ»
• مرگ، پايان كار نيست، بازگشت به مبدأ است. «إِلَيْنا تُرْجَعُونَ»(عنکبوت، 57)

2 .وَ الَّذِينَ جَاهَدُواْ فِينَا لَنَهدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِين
 كسانى را كه در راه ما مجاهدت كنند، به راه‏ هاى خويش هدايتشان مى‏ كنيم، و خدا با نيكوكاران است.
خداوند، هم راه قرب را به ما نشان مى ‏دهد و هم تا رسيدن به مقصد، دست ما را مى‏ گيرد. «لَنَهْدِيَنَّهُمْ ... لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» (عنکبوت، 69)
3غُلِبَتِ الرُّوم فِى أَدْنَى الْأَرْضِ وَ هُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ
روميان مغلوبِ (ايرانيان) شدند. (اين شكست) در نزديك‏ترين سرزمين (رخ داد) ولى آنان بعد از مغلوب شدن، در آينده‏ ى نزديكى پيروز خواهند شد.

• با يك شكست، مأيوس نشويد. «غُلِبَتِ ... سَيَغْلِبُونَ» (روم، 3)

4 .وَعْدَ اللَّهِ لَا يُخلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لَكِنَّ أَكْثرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُون
(اين پيروزى) وعده‏ى الهى است. خداوند وعده ‏اش را تخلّف نمى ‏كند ولى بيشتر مردم نمى ‏دانند.
اكثر مردم در وفا كردن خداوند به وعده ‏هايش ترديد دارند. «لا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ»(روم، 6)
5 . وَ مِنْ ءَايَاتِهِ أَنْ خَلَقَكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنتُم بَشَرٌ تَنتَشِرُونَ
و از نشانه ‏هاى الهى آن است كه شما را از خاكى (پست) آفريد، پس (به صورت) بشرى به هر سوى پراكنده شدي.

• بهترين راه خداشناسى، تفكّر در آفرينش است. «وَ مِنْ آياتِهِ» . (روم، 20)

6 .  لِيَجْزِىَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِين
تا كسانى را كه ايمان آورده ‏اند و كارهاى شايسته كرده ‏اند از فضل خود پاداش دهد. زيرا خدا كافران را دوست ندارد.

• ايمان و عمل صالح، شمارا مغرور نكند، زيرا كه دريافت هرنعمتى از فضل خداست. «لِيَجْزِيَ...فَضْلِهِ»(روم، 45)

7 .فَيَوْمَئذٍ لَّا يَنفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ
پس در چنين روزى، پوزش كسانى كه ستم كردند سودى ندارد، و توبه‏ ى آنان نيز پذيرفته نمى ‏شود.

• توبه و عذرخواهى تنها در دنيا كارساز است و در قيامت هيچ كارايى ندارد. «فَيَوْمَئِذٍ لا يَنْفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ» (روم، 57)

8 .فَاصْبِر إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ
پس صبر كن كه وعده خدا حق است. مباد آنان كه به مرحله يقين نرسيده‏ اند، تو را بى ‏ثبات وسبكسر گردانند.

• ايمان به وعده‏هاى الهى، عامل صبورى است. «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ»
• كسى كه صبر نكند، خفيف مى ‏شود. «فَاصْبِرْ ... لا يَسْتَخِفَّنَّكَ ...» ( روم، 60)

9.وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَىَّ ‏لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ
و لقمان به پسرش گفت- و او را پند مى‏ داد- كه: اى پسرك من، به خدا شرك مياور، زيرا شرك ستمى است بزرگ.

• يكى از شرايط تأثير موعظه، احترام و شخصيّت دادن به طرف مقابل است. «يا بُنَیَّ»(لقمان، 13)

10 . وَ اقْصِدْ فِى مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ
و در راه رفتن (و رفتارت)، ميانه‏رو باش و از صدايت بكاه، زيرا كه ناخوش‏ترين صداها، آواز خران است.

• صداى خود را كوتاه كنيم. از فرياد بيهوده بپرهيزيم و بيانى نرم و آرام داشته باشيم. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ»
• فرياد كشيدن و بلند كردن صدا، امرى ناپسند و نكوهيده است. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ»( لقمان، 19)

 

سـوال: بهتــریـن راه خــداشـناسـی چـیست؟

پیام های آسمانی جزء بیستم (برگرفته از تفسیر نور)

 

این پیام ها با هدف استفاده در جلسات جزء خوانی استخراج شده است، لذا خواهشمند است استفاده و منتشر نمایید.

1. فَتَوَكَّل‏ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ‏ الْمُبِينِ
پس بر خدا توكل كن كه تو همراه با حقيقتى روشن هستى.

• توکل بر خداوند تنها در مسیر حق معنا دارد، نه در مسیر باطل «فَتَوَكَّل عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقّ‏ الْمُبِينِ» (نمل، 79)

2. قَالَ رَبِّ‏ إِنّى‏ ظَلَمْتُ نَفْسِى فَاغْفِرْ لِى فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
گفت: اى پروردگار من، من به خود ستم كردم، مرا بيامرز. و خدايش بيامرزيد. زيرا آمرزنده و مهربان است.

•   در دعا، خداوند را با كلمه مباركه‏ى «رب» بخوانيم. «قالَ رَبِّ»  (قصص، 16)

3. فَخَرَجَ مِنْهَا خَائفًا يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ‏ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ
ترسان و نگران از شهر بيرون شد. گفت: اى پروردگار من، مرا از ستمكاران رهايى بخش.

• زندگى أنبياء غالباً با آوارگى و سختى همراه بوده است. «فَخَرَجَ»
• سعى و همّت خود را به كار بريم، ولى نتيجه را از خداوند بخواهيم. «فَخَرَج» (قصص، 21)

4. قُلْ فَأْتُواْ بِكِتَابٍ مِّنْ عِندِ اللَّهِ هُوَ أَهْدَى‏ مِنهْمَا أَتَّبِعْهُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ
بگو: اگر راست مى‏ گوييد، از جانب خداوند كتابى بياوريد كه از اين دو بهتر راه بنمايد تا من هم از آن پيروى كنم.
در گزينش مربّى، دوست و كتاب، هدايت‏بخش بودن، معيار است. «أَهْدى‏ مِنْهُما أَتَّبِعْهُ» (قصص، 49) 

5. مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِّنْهَا وَ مَن جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجزَى الَّذِينَ عَمِلُواْ السَّيِّئَاتِ إِلَّا مَا كاَنُواْ يَعْمَلُونَ

هر كس كه كار نيكى به جاى آرد، بهتر از آن را پاداش يابد و هر كه مرتكب گناهى شود، پس آنان كه مرتكب گناه مى‏ شوند جز به اندازه عملشان مجازات نشوند.

• كار نيك، مطلوب و پسنديده است، از هر كس و به هر مقدار كه باشد. «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ» (قصص، 84)

6. وَ مَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِىٌّ عَنِ الْعَالَمِين
هر كه جهاد كند به سود خود كرده است، زيرا خدا از همه جهانيان بى ‏نياز است.

• خداوند به تلاش ما نياز ندارد. «وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ»
• خداوند، هم از انسان‏ها بى نياز است و هم از فرشتگان و هم ديگر موجودات «لَغَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ»(عنکبوت، 6)

7. وَ لَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ لَيَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِينَ
و قطعاً خدا كسانى را كه ايمان آورده مى ‏شناسد، و منافقان را (نيز) مى ‏شناسد.

• مؤمنان واقعى و دروغين را تنها خدا مى‏شناسد. «وَ لَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَيَعْلَمَنَّ الْمُنافِقِينَ» (عنکبوت، 11)

8. فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ وَ قَالَ إِنّى‏ مُهَاجِرٌ إِلَى‏ رَبّى ‏إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ
پس لوط به او (ابراهيم) ايمان آورد، و گفت: همانا من به سوى پروردگارم روى آورده‏ام كه او عزيز و حكيم است.

• گاهى در يك زمان چند پيامبر بوده، ولى امامت و رهبرى بر عهده‏ ى يكى از آنان بوده است. «فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ» (عنکبوت، 26)

9. إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ مِن شَى‏ءٍ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيم
خداى يكتا مى‏ داند كه چه چيزهايى را سواى او به خدايى مى‏خوانند، و اوست پيروزمند و حكيم.

• به جاى تكيه بر غير خدا كه مانند خانه عنكبوت سست و بى‏ اساس است، به خداوند قوى و شكست‏ ناپذير توكّل كنيم. «وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ»  (عنکبوت، 42)

10.  خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقّ‏ إِنَّ فِى ذَالِكَ لاَيَةً لِّلْمُؤْمِنِين
خداوند آسمان‏ها و زمين را به حقّ آفريد، همانا در اين آفرينش، براى اهل ايمان نشانه‏ ى قطعى است.

• آفرينش جهان، هدفدار است «بِالْحَقِّ» نگاه ما به جهان نيز بايد هدفدار باشد.(  عنکبوت، 44)

سـوال: معیــــار در انتخــاب مـربی و دوسـت و کتــاب چــیست؟

تهیه و تدوین: اتحادیه تشکل های قرآنی شهرستان خمینی شهر

*آنجا که فروغی یافت ، از پرتو رخسارت

زشت است سخن گفتن ، از تابش کوکبها   (روشن اردستانی)

 

*اگر چه هست به وصل تو ، دسترس ما را

  همانکه طالب وصل توئیم ، بس ما را .                 (کاهی کابلی)

 

*از آن دارد دل درد آشنا ، آهنگ این صحرا

  که همرنگست با گلهای ، آتش رنگ این صحرا.            (یاور همدانی)

 

*ای بسا زشت ، که در دیدۀ عاشق زیباست

 عشق فرقی نکند زشتی و زیبائی را.                          (سر خوش تفرشی)

 

*آنروزکه تعلیم تو می کرد معلم

 بر لوح تو ننوشت مگر ، حرف وفا را؟                            (هلالی جغتانی)

 

*انتقام هرزه گویان را ، بخاموشی گذار

  تیغ می گوید جواب مرغ بی هنگام را.                      (صائب تبریزی)

 

*ابروباران و من و یار ، ستاده به وداع

 من جدا گریه کنم ، ابر جدا ، یار جدا.                   (امیر خسرو دهلوی)

 

*از ضعف چنان شدم ، که بر بالینم

صد بار اجل آمد و نشناخت مرا !(ذوقی تبریزی)

*از درد ننالید که ، مردانِ ره عشق

  با درد بسازند و نخواهند دوا را .                              (وحدت)

 

*اشک را قاصد کویش کنم ، ای ناله بمان

 زانکه صد بار تو رفتی ، اثری نیست مرا .                    (فتحعلیشاه)

 

*اتحاد عاشق و معشوق را نازم که شمع

  سوخت از یک هیمه ، هم خود را و هم پروانه را .        (آتش اصفهانی)

 

*اگر در خواب می دیدم شبی ، روز جدائی را

  به دل هرگز نمی کردم ، خیال آشنائی را .                 ؟

 

*ایا باد صبا رحمی ، مرنجان نیم جانم را

 بکَن بال و پرم ، اما مسوزانآشیانم را .                        (ابوالقاسم لاهوتی)

 

*ازتو گر مادرِ تو نیست رضا

  دان که راضی نبود ، از تو خدا .                             (ملک الشعراء بهار)

 

*آسایش دو گیتی ، تفسیر این دو حرف است

  با دوستان مروّت ، با دشمنان مدارا .                                  ( حافظ)

 

*احتراز از عشق می کردم ، ولی بیحاصل است

  هر که از اوّل تصور می کند فرجام را .                      ( خواجوی کرمانی)      

 

*ای صاحب کرامت ، شکرانۀ سلامت

  روزی تفقّدی کن ، درویش بینوا را .( حافظ)     

 

*اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

  فراغت از تو میسّر نمی شود ما را .                          (سعدی)

*از بسکه غم ، به سینۀ من بسته راه را

دیگر مجال آمد و شد ، نیست آه را .                          (شوریدۀ شیرازی)

 

*آنکه نهاده بر دلم ، حسرت یک نظاره را

  بر لب من کجا نهد ، لعل شرابخواره را ؟          (فروغی بسطامی)

*آشنا خواهی گر ای دل ، با خود  آن بیگانه را

  اول از بیگانه باید کرد ، خالی خانه را .                      ( فروغی بسطامی)

 

* ای زلف تو، بر هم زن فرزانگی ما

  وین سلسله ، سرمایۀ دیوانگی ما . ( فروغی بسطامی)

*اغلبم ، جا به سر کوچۀ بی سامانی است

 با چنین جا ، چه خوردم غصّۀ بی جائی را؟ (عارف)

 

*ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عمر

  پیرانه سر مکن به هوس ننگ و نام را .                   (حافظ)

*اگر به باغ بوَد منزلم و گر به قفس

 همیشه موسم گل ، وقت شیون است مرا .             (عاشق اصفهانی)

 

*از این دیار گذشتی و سالها بگذشت

 هنوز بوی تو می آید ، از منازل ما .                 (عماد فقیه)

 

*اسرار غمش گفتم ، در سینه نهان دارم

 رسوای جهانم کرد ، این رنگ پریدنها .                                                                                                                                          (یغمای جندقی)

*آمدی جانم به قربانت ، ولی حالا چرا ؟

 بی وفاحالاکه من افتاده ام از پا چرا؟                         ( محمد حسین شهریار)

*آنکه داده است به تو ، اینهمه زیبائی را

  کاش می داد بما تاب شکیبائی را

  آنکه در دایرۀ عشق ، مرا رنجه کند

بر خود آسان کند ، اندیشۀ رسوائی را

  ای بسا اشک فشاندم ز فراقت شب و روز

  قیمتی نیست صدف ، مردم دریائی را .                        ( سید اسماعیل طاهری)

* این همه زیب ، ز رخسار تو زیبائی را

  وین همه جلوه ، ز بالای تو رعنائی را .                      (دولتشاه قاجار)

 

*از رشک جان سپرد به پای اجل حسود

  بر گردن تو دید حمایل ، چو دست ما .                     (روشن اردستانی)

 

*ای حیرت صفات تو ، بند زبان ما

  انگشت حیرت است زبان ، در دهان ما .                    (اهلی شیرازی)

 

*آرمیدی به رقیبان و رمیدی از ما

 ما چه کردیم و چه گفتیم و چه دیدی از ما؟               (نرگسی)

*ای آنکه طلبکار خدائی ، به خود آ

 از خود بطلب ، کز تو ، خدا نیست جدا

 اول به خود آ ، چون به خود آئی ، به خدا

 اقرارنمائی ، به خدائی خدا .                                   (شاه نعمت الله ولی)

به چه دلایلی موسیقی حرام است

از چند منظر می توان به تاثیرات موسیقی پرداخت اما از منظر دین که برای سعادت انسان در دنیا و آخرت برنامه ای جامع دارد دقیقتر به این مهم پرداخته شده و موسیقی  لهوی را حرام دانسته است. شاخصه اصلی هر آهنگی تاثیر گذاری آن است که نیازی به اثبات آنچنانی ندارد. در دوران کنونی بیشتر تاثیرات بد و انحرافی موسیقی یعنی فساد و بی بند و باری مورد استفاده قرار می گیرد و هیچ کس نمی تواند منکر این شود که اهل گناه برای فحشا از موسیقی بهره می برند، از همین رو دین و فطرت سالم الهی نمی تواند اجازه دهد که هر موسیقی ترویج و استفاده شود و همه را با یک چشم ببیند و همه آنها را بدون اشکال و مجاز بداند!. علاوه بر تاثیرات اخلاقی، موسیقی حرام تاثیرات مخربی بر سیستم اعصاب و روان و جسم می گذارد. این نوع موسیقی ها سبب تنزل عقلانیت و گونه ای از مستی است و در نبود عقل هر امر قبیحی روا و رواج خواهد یافت همان هدفی که شیطان برای نابودی انسان بر عهده دارد.