آینده غدیر



در غدیر چشمان پیامبر (ص) دور دست هایی را می نگریست
که می بایست کشتی اسلام آن را طی کند تا هدف نهایی آن به ظهور برسد .

دست علی بن ابی طالب (ع) را گرفت و او را بلند کرد
و از همانجا او را به همه نسل های تاریخ نشان داد
و به عنوان جانشین خود معرفی فرمود .

هیچ حکمی مثل ولایت اعلام نشد

در تاریخ بعثت پیامبر (ص)، فقط حکم ولایت در غدیر است
که با مقدمات مفصل و در مکانی خاص و در اجتماعی عظیم
و به صورت خطابه ای طولانی بیان شده است .

سایر احکام الهی در مسجد پیامبر (ص) یا خانه آن حضرت و
برای عده ای بیان می شد و بعد خبر آن به آگاهی همه می رسید .

امام باقر (ع) در این باره می فرمایند:
لم یناد بشی ء مثل ما نودی بالولایة یوم الغدیر
هیچ حکمی مثل حکم ولایت در روز غدیر اعلام نشده است .

اصول کافی، ج 2، ص 21

انتخاب «غدیر خم »


انتخاب منطقه «غدیر» که به امر خاص الهی
بود از چند جهت قابل ملاحظه است .

یکی اینکه غدیر کمی پیش از محل جدا شدن
کاروان ها و تقاطع مسیر است .

دوم اینکه در آینده اسلام که کاروان های حج در راه رفت
و برگشت از این مسیر عبور می کنند، با رسیدن به وادی غدیر و
نماز در مسجد پیامبر (ص)، با این زیربنای اعتقادی تجدید
خاطره می کنند و یاد آن در دلها زنده می شود .

سوم اینکه «غدیر» کمی پیش از «جحفه » ، بیابانی
وسیع و آبگیری برای جمع شدن آب سیل ها قرار داشت و
برای برنامه سه روزه پیامبر (ص) و ایراد خطبه برای
آن جمعیت انبوه بسیار مناسب بوده است .

 

نام های پیشوایان در خطبه غدیر


تصریح های پیامبر (ص) به نام های مبارک پیشوایان ما در
خطبه غدیر اهمیت فوق العاده آنها را می رساند .

در این خطبه:
- از امیرالمؤمنین (ع) چهل بار به عنوان (علی (ع)) یاد شده است;

- کلمه «ائمه (ع)» ده بار صریحا آمده است;

- نام امام زمان (ع) چهار بار به عنوان «مهدی (ع)» ذکر شده است .

جشن عمومی غدیر


امیرالمؤمنین (ع) روز غدیری را که با جمعه مقارن شده بود جشن گرفتند

و در خطبه ای به همین مناسبت، مطالب مفصلی درباره غدیر
و عید گرفتن آن روز فرمودند .

پس از نماز، حضرت به اتفاق اصحابشان به منزل امام مجتبی (ع)
که جشنی در آنجا برپا شده بود رفتند و پذیرایی مفصلی انجام شد .

عوالم، ج 15/3، ص 209

 

تبریک و تهنیت عید غدیر


امام صادق (ع) فرمود:
هرگاه در این روز برادر مؤمن خود را ملاقات کردی بگو:

الحمد لله الذی اکرمنا بهذا الیوم و جعلنا من المؤمنین، و
جعلنا من المؤفین بعهده الذی عهده الینا و میثاقه الذی و اثقنا به من ولایة
ولاة امره والقوام بقسطه و لم یجعلنا من الجاحدین و المکذبین بیوم الدین .

سپاس خدای را که ما را به این روز گرامی داشت و ما را از مؤمنان
و وفادار به پیمانی قرار داد که درباره والیان امر و برپا دارندگان عدالت
از ما گرفت، و ما را از منکران روز قیامت قرار نداد .

امام رضا (ع) فرمود: در این روز به یکدیگر تبریک بگویید
و هرگاه برادر مؤمن خود را ملاقات کردید چنین بگویید:

با تو در راه خدا برادری می کنم و دست می دهم، و با خدا و ملائکه اش
و رسولان و انبیائش و امامان معصوم (ع) پیمان می بندم که اگر من از اهل بهشت
و شفاعت بودم و به من اجازه ورود به بهشت دادند، وارد آن
نشوم مگر آنکه تو نیز همراه من باشی .

آنگاه برادر دینی در جواب او بگوید:
قبلت; قبول کردم . سپس بگوید: اسقطت عنک جمیع حقوق الاخوة
ما خلا الشفاعة و الدعاء والزیارة;

همه حقوق برادری را از تو ساقط کردم، مگر شفاعت و دعا و دیدار .

محدث نوری، مستدرک الوسایل، چاپ قدیم، ج 1، باب 3، ص 456، به نقل از کتاب
زادالفردوس (همچنین از شیخ نعمة الله بن خاتون عاملی نقل کرده که بر این مطلب
از پیامبر (ص) نص وارد شده است . مرحوم فیض کاشانی نیز در خلاصه الاذکار،
باب دهم، ص 99، برنامه «عقد اخوت » را ذکر کرده است) .

 

اولین کتاب ها درباره موضوع غدیر

سه کتاب را باید به عنوان اولین کتاب هایی نام برد
که ماجرای غدیر را ثبت کرده اند:

1 . کتاب علی (ع) که نوشته امیرالمؤمنین (ع) از املای پیامبر (ص) است .
این کتاب از ودایع امامت است که جز معصومین (ع) کسی به آن دسترسی ندارد .

2 . نوشتار دیگر کتاب سلیم بن قیس هلالی است .
مؤلف آن، که در سال 76 ه . ق درگذشته، در موارد مختلف مسئله غدیر
را آورده و حتی در یک حدیث مستقل ماجرای غدیر را به طور کامل منعکس کرده است .

3 . اولین کتاب مستقلی که درباره موضوع غدیر تالیف شده، از عالم بزرگ
ادبیات عرب، خلیل بن احمد فراهیدی (متوفای سال 175) است که
خطبه مفصل پیامبر (ص) را در غدیر در آن آورده است .

بحارالانوار، ج 37، ص 121، ح 15; عوالم، ج 15/3، ص 44

مسجد پیامبر (ص) در غدیر

از روزی که پیامبر (ص) در غدیر خم امیرالمؤمنین (ع) را به
امامت منصوب فرمود، آن وادی تقدس تازه ای یافت .

مراسم سه روزه در آن سرزمین با حضور دو نور پاک،
محمد و علی (ص) چنان روحی در کالبد آن جاری ساخت
که در طول چهارده قرن همواره با نام «مسجد پیامبر (ص) در غدیر»
بر سر زبان ها ماند و میلیون ها زایر بیت الله در رفت و بازگشت
بدان تبرک جستند و با عبادت در آن به بارگاه الهی تقرب یافتند .

بحارالانوار، ج 8 قدیم، ص 225 و ج 37، ص 201 و ج 52، ص 5، ح 4 و ج 100
ص 225; اثبات الهداة، ج 2، ص 17، ح 67 و ص 21، ح 87 و ص 199، ح 1004;
معجم البلدان، ج 2، ص 389; مصباح المتهجد، ص 709; ابن حمزه الوسیله، ص 196;
شیخ طوسی الغیبة، ص 155; الدروس، ص 156; سید جلالی مزارات اهل البیت (ع) و تاریخ ها: ص 42 .

 

تاریخ جشن غدیر


در زمان آل بویه در ایران و عراق و در حکومت فاطمیان
در شام و مصر و یمن جشن های غدیر به طور مفصل گرفته می شد
و اهمیت خاصی برای آن قائل بودند .

از زمان صفویه تا زمان ما نیز همه ساله مراسم غدیر
باشور و شوق خاصی برگزار می شود .

اکنون سال های متمادی است که بزرگان علما و مقامات بلند پایه
و گروه های مختلف مردم در روز غدیر پیام های تبریک برای یکدیگر
می فرستند و آن را گرامی می دارند .

جشن های غدیر نیز از شهرهای بزرگ گرفته تا دور افتاده ترین
روستاها برگزار می شود .

 

زیارت امیرالمؤمنین (ع) در روز غدیر



آرزوی هر مسلمانی است که ای کاش زمان به عقب برمی گشت
و در غدیر حاضر بود و به حضرت علی (ع) تبریک می گفت .

ای کاش امیرالمؤمنین (ع) اکنون زنده بود، و هر سال در روز غدیر
به حضورش شرفیاب می شدیم و با او تجدید بیعت می کردیم
و بار دیگر به او تهنیت می گفتیم .

هر چند تحقق این آرزو شدنی نیست، زیارت امیرالمؤمنین (ع)
در نجف اشرف و حضور در حرم مطهر آن حضرت و عرض ادب
به ساحت قدس او و سخن گفتن با او از صمیم جان و بازگفتن این
آرزوی قلبی در پیشگاه اش تجدید بیعت حقیقی و تبریک و تهنیت واقعی است .

سلام کردن غدیریان به شخصیت دوم عالم وجود - که صدای
ما را می شنود و پاسخ ما را می دهد - در حکم حضور در بیابان
غدیر و بیعت با دست مبارک اوست .

امام صادق و امام رضا (ع) سفارش اکید فرموده اند که تا می شود
در روز غدیر کنار قبر امیرالمؤمنین (ع) حاضر باشیم و این یادبود
عظیم را در حرم صاحب غدیر به پا کنیم .

حتی اگر نمی توانیم در حرم او حاضر شویم در هرجایی که باشیم
کافی است به سوی قبر حضرت اشاره کنیم و به او سلامی دهیم
و قلب خود را در حرم او حاضر کنیم و با مولایمان سخن بگوییم،
که او سلام ما را پاسخی گرم می دهد و دست بیعت
ما را با دستان خدایی خویش می فشارد .

عوالم، ج 15/3، ص 220