آرى، معلمى از خصوصيات انبيا و از صفات محبوب آنان مى‏باشد. در مقام پاسداشت از تلاشهاى معلمان سخنى بالاتر و زيباتر از كلام مولاى متقيان، حضرت على عليه‏السلام نمى‏توان يافت كه فرمود: «مَنْ عَلَّمَنى حَرْفا فَقَدْ صَيَّرَنى عَبْدا؛ كسى كه به من يك حرف بياموزد، مرا بنده خود كرده است.» البته اين شرافت و فضيلت براى معلم، زمانى ارزشمند است كه بتواند اين موهبت الهى را در وجود خود محقق سازد و با تمام وجود در جهت كمال جامعه به آموزش بپردازد.

با توجه به سخنان پيش گفته، در اين فرصت، آموزه‏هايى را از روايات اهل بيت عليهم‏السلام در تكريم مقام معلم به خوانندگان گرامى تقديم مى‏كنيم.

امام حسين عليه‏السلام و تقدير از معلم

بدون ترديد هر انسانى فطرتا دوست دارد تا از خدمتگزار خود تقدير كند و چه خدمتى بالاتر از آموزش علم و دانش به انسان مى‏تواند باشد. در آموزه‏هاى دينى ما براى تقدير از معلم سفارشهاى زيادى شده است و در سيره پيشوايان معصوم عليهم‏السلام اين امر مرسوم و مسلّم بوده است. ابن شهرآشوب در حالات امام حسين عليه‏السلام مى‏نويسد:

در مدينه معلمى به نام عبد الرحمن سلمى به يكى از فرزندان امام حسين عليه‏السلام سوره حمد را آموخت. هنگامى كه فرزند گرامى حضرت آن را در نزد وى قرائت كرد، امام بسيار خوشحال شد و معلم رادعوت كرد و به عنوان تقدير و تشكر هزار دينار و هزار حلّه به او پاداش داد. وقتى امام حسين عليه‏السلام به خاطر اين پاداش زياد، مورد اعتراض قرار گرفت، فرمود: «وَاَيْنَ يَقَعُ هذا مِنْ عَطائِهِ يَعْنِى تَعْلِيمِهِ؛ اين پاداش كجا و عطاى او، يعنى آموزش سوره حمد كجا!» آن‏گاه امام حسين عليه‏السلام اين ابيات را يادآور شد كه:

اِذا جادَتِ الدُّنْيا عَلَيْكَ فَجُدْ بِها / عَلَى النّاسِ طُرّا قَبْلَ اَنْ تَتَفَلَّتْ

فَلاَ الْجُودُ يُفْنيها اِذا هِىَ اَقْبَلَتْ / وَلاَالْبُخْلُ يُبْقيها اِذا ما تَوَلَّتْ

يعنى زمانى كه دنيا چيزى بر تو ببخشد، تو نيز دست عطايت را بر همه مردم بگشا، قبل از آنكه از دست تو برود! نه بخشش آن را از بين مى‏برد، اگر به تو رو آرد و نه بخل آن را نگه مى‏دارد، اگر دنيا به انسان پشت كند.

منزلت معلم

از منظر روايات اهل بيت عليهم‏السلام براى مقام معلمى ارزش بسيارى قرار داده شده است؛ چرا كه او روح و جان افراد را پرورش داده، به سوى رشد و ترقى و تعالى مى‏برد.

حضرت سيد الشهداء عليه‏السلام در يكى از رهنمودهاى حياتبخش خويش فرمود: «مَنْ دَعا عَبْدا مِنْ ظَلالَةٍ اِلى مَعْرِفَةِ حَقٍّ فَاَجابَهُ كانَ لَهُ الاَْجْرُ كَعِتْقِ نَسَمَةٍ؛ هر كس انسانى را از گمراهى به سوى شناخت حق و حقيقت راهنمايى كند و او نيز پاسخ مثبت دهد، به اندازه آزادى يك بنده پاداش خواهد داشت.»

امام حسين عليه‏السلام در اين زمينه به مردى كه در محضرش بود، چنين فرمود: «كدام‏يك از دو كار را بيشتر دوست دارى: مرد ستمگرى مى‏خواهد فرد ناتوانى را به قتل برساند و تو او را يارى مى‏كنى و از دست ظالم نجات مى‏دهى و يا اينكه فرد دگرانديشى كه اعتقادات فاسد دارد و مى‏خواهد يكى از شيعيان ما را كه توانايى دفاع فكرى و عقيدتى از باورهاى خود ندارد، گمراه كند و تو درى از علم و معرفت به روى او مى‏گشايى و آن مستضعف فكرى را يارى مى‏كنى و در مقابل هجوم فرهنگى و عقيدتى تجهيزش مى‏نمايى و او با دلايل محكم و منطقى بر دشمن عقيدتى خود پيروز مى‏شود؟»

آن‏گاه در ادامه فرمود: «اين ناتوان فكرى را يارى كردن افضل است؛ چرا كه خداوند متعال فرموده: «وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَآ أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا»؛ «هر كس فردى را زنده كند، مثل اين است كه تمام مردم را زنده كرده است.» يعنى اينكه از كفر به سوى ايمان راهنمايى و ارشادش نمايد.»

عزيزترين قشر جامعه

حضرت امير مؤمنان على عليه‏السلام احترام معلم را بر هر قشرى از جامعه لازم مى‏دانست و به مسلمانان سفارش مى‏كرد كه به پاس خدمات اين گروه ارزشمند در هر مقامى كه باشند، آنان را همانند پدر خود گرامى بدارند و در اين زمينه فرمود: «قُمْ عَنْ مَجْلِسِكَ لاَِبيكَ وَمُعَلِّمِكَ وَلَوْ كُنْتَ اَميرا؛ به پاس گرامى‏داشت پدر و معلم خود به‏پا خيز! گرچه پادشاه باشى.»

حضرت زين العابدين عليه‏السلام نيز در ضمن شمارش حقوق اقشار مختلف جامعه، معلمان را از طبقات برتر جامعه قلمداد كرده، به دوستان و شيفتگانش سفارش مى‏كرد كه حقوق معلمان و اساتيد خود را به نحو شايسته‏اى مراعات كنند و در رساله حقوق خود فرمود: «حَقُّ سائِسِكَ بِالْعِلْمِ فَالتَعْظيمُ لَهُ وَالتَّوْقيرُ لِمَجْلِسِهِ وَحُسْنُ الاِْسْتِماعِ اِلَيْهِ؛ حق آموزگار تو اين است كه او را تعظيم كنى و در مجلس محترم بدارى و به نيكويى سخنانش را گوش كنى.»

در تفسير امام عسكرى عليه‏السلام آمده است: «هنگامى كه به حضرت هادى عليه‏السلام خبر رسيد يكى از فقهاى شيعه ـ كه در مقام استادى بود ـ با برخى از ناصبيان مناظره كرده و با برهانِ محكم و متقن، باطل بودن ناصبى را اثبات نموده و او را رسوا كرده است،[خيلى خوشحال شد و] هنگامى كه آن استاد فرزانه به حضور امام هادى عليه‏السلام رسيد، امام او را در صدر مجلس به تخت بزرگى كه در آنجا قبلاً نهاده بودند، راهنمايى كرد. اين درحالى بود كه گروهى از علويان و بنى هاشم حضور داشتند و خود امام بر آن تخت ننشست. حضرت آن استاد فقيه را بالا برد و تعظيم كرد تا اينكه بر روى آن تخت نشانيد.»

تكريم معلم

يكى از بهترين و مؤثرين‏ترين اقشار اجتماعى، معلمان و اساتيد و مربيان هستند. همان‏طور كه شمع خود مى‏سوزد و اطرافش را روشن مى‏كند، معلمان دلسوز و وظيفه‏شناس كه دانش‏آموزان و دانشجويان خود را با زحمات شبانه‏روزى به سوى روشنايى و هدايت مى‏برند نيز جامعه را به نور علم و معرفت خويش روشن مى‏سازند. براى همين، شايسته است كه مقام معلمان و مدرسان را همه طبقات، محترم بشمارند.

از منظر رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مقام سه گروهِ برجسته در جامعه را به غير از افراد گمراه و منافق كسى ديگر سبك نمى‏شمارد. آن حضرت چنين فرمود: «ثَلاثَةٌ لا يُسْتَخَفُّ بِهِمْ اِلاّ مُنافِقٌ بَيِّنٌ نِفاقُهُ ذُو شَيْبَةٍ فىِ الاِْسْلامِ وَمُعَلِّمُ الْخَيْرِ وَاِمامٌ عادِلٌ؛ از تعظيم و تكريم سه گروه به غير از افراد منافق كه دو رويى آنان بر همگان آشكار است، كسى ديگر سر باز نمى‏زند. اين سه گروه عبارت‏اند از: سالمندى كه مويش را در راه اسلام سفيد كرده، معلم نيكى و پيشواى عادل.»

در خاطرات آية اللّه حاج شيخ عبد الكريم حائرى، بنيانگذار حوزه علميه قم آمده است:

در دوران جوانى روزى در جلسه‏اى با حضور عده‏اى از علما كه در ميان آنان آقا ميرزا محمدتقى شيرازى و شهيد آقا شيخ فضل اللّه نورى نيز ديده مى‏شد، نشسته بوديم. در آن هنگام، پيرمردى ژوليده و لاغراندام كه دستمال مانندى به سر بسته و عبايى وصله‏دار بر دوش گرفته بود، در نهايت سادگى به آن جلسه داخل شد. ميرزا محمدتقى شيرازى فورا بلند شد و با احترام تمام آن پيرمرد را به حضور جمع آورد و در بهترين جاى مجلس نشاند. او با اشاره به آقا شيخ فضل اللّه، از ميرزا پرسيد: ايشان كيست؟ ميرزا گفت: ايشان آقا شيخ فضل اللّه نورى است و او را كاملاً معرفى كرد. پيرمرد روشن‏ضمير گفت: چند سال بعد شيخ فضل اللّه نامى را [به جرم دفاع از اسلام] در تهران بر دار مى‏كشند. او تو نباشى!

سپس نام مرا از ميرزا پرسيد: ميرزا گفت: او آقا شيخ عبد الكريم يزدى است و از فضلاست. مسئله‏اى از من پرسيد و من چون پاسخ آن را خيلى واضح و پيش پا افتاده مى‏دانستم، نگفتم و سكوت كردم. ميرزاى شيرازى دوم بر من خشم گرفت و شديدا ناراحت شد و خودش پاسخ مسئله را گفت و اضافه كرد كه علما در اين باب اين‏طور مى‏گويند. وقتى بيان ميرزا تمام شد، آن مرد ساده‏پوش خود به صورت ديگر پاسخ را تقرير كرد و ميرزا گفته‏هاى او را نوشت و به او نشان داد و پرسيد: آيا همين گونه فرموديد؟ و او گفت: بلى. سپس به من رو كرد و گفت: چندى بعد پرچم اسلام در قم بر دوش شيخ عبد الكريم نامى به احتزاز در مى‏آيد، او تو نباشى!

آن‏گاه برخاست و خداحافظى كرد و رفت. ميرزا محمدتقى شيرازى كفش پيش‏پاى او نهاد و او را بدرقه كرد و چون بازگشت، بر من عصبانى شد كه چرا به او بى‏اعتنايى كردم و توضيح داد كه او معلم اخلاق حوزه‏هاى علميه، آخوند فتحعلى سلطان‏آبادى است.

معلم، در شعر شهريار

مى‏توان در سايه اش آموختن / گنج عشق جاودان اندوختن

اول از استاد ياد آموختيم / پس سويداى سواد آموختيم

از پدر گر قالب تن يافتيم / از معلم جان روشن يافتيم

اى معلم چون كنم توصيف تو / چون خدا مشكل توان تعريف تو

اى تو كشتى نجات روح ما / اى به طوفان جهالت نوح ما

يك پدر بخشنده آب و گل است / يك پدر روشنگر جان و دل است

ليك اگر پرسى كدامين برترين / آنكه دين آموزد و علم و يقين

عبد الكريم پاك‏نيا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: