نماز دارای حدود و معیارهایی است که رعایت انها و محافظت بر انها، به حضور قلب در نماز کمک می کند. هر نمازگزاری باید این حدود را بشناسد؛ چنان که امام علی علیه السلام می فرماید:

(من اتی الصلاه عارفا بحقها غفرالله له)[1]؛

(کسی که نماز به جای اورد؛ در حالی که عارف به حق ان باشد، خداوند او را می امرزد).

در واقع حق نماز، به معنای به جای اوردن ان، با شرایط و اداب کامل است و این نماز کامل و تمام است که معراج انسان و موجب صعود روح او به درجات عالی است. حضرت علی بن الحسین علیه السلام حق نماز را چنین بیان فرمود:

(حق نماز این است که بدانی نماز، در امدن به پیشگاه معبود یگانه است و تو در نماز پیش روی وی ایستاده ای؛ پس ان گاه که بر این حقیقت اگاه گردیدی، سزاوار انی که در نماز بایستی، ایستادن کسی که خواهنده و ترسنده،

بیمناک و امیدوار و مستمند و زاری کننده است و خدای را بزرگ می دارد).[2] امام صادق علیه السلام نیز درباره حد و حدود نماز می فرماید: (نماز، کامل نمی شود؛ جز از کسی که دارای وضوی کاملی بوده و نماز را بی کم و کاستی

تمام کند و هیچ گونه بیگانگی و دورویی و انحراف در او نباشد.

خدا را بشناسد و با شناخت کامل، مقابل او بایستد. خاضع و افتاده و استوار باشد. میان امیدواری و ناامیدی، شکیبایی و نگرانی قرار گیرد؛ یعنی، در چنان حالی باشد که گویا وعده های خداوند برایش عملی می شود و از او طلب کمک

و یاری و بخشش کند. این نماز است که انسان را از بدی ها و زشتی ها دور می کند).[3]

پی نوشتها:

[1] . بحارالانوار، ج 82، ص 207؛ تحف العقول، ص 117 ..

[2] . ر. ک: تحف العقول، ص 258؛ مستدرک سفینه البحار، ج 6، ص 312 ..

[3] . بحارالانوار، ج 84، ص 250 ..