ندای وحی

ایمان او دارد از آن جهت که خدای متعال در دو جای قرآن در مورد نازل شدن سکینه الهی سخن گفته است:

اول در همین آیه که گذشت در مسئله غار، و دیگر در جریان جنگ حُنَین، هنگامی که لشکر اسلام شکست خوردند و ابوبکر و عمر و عثمان و بسیاری از صحابه گریختند و رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم را در میان کفار تنها گذاشتند، و بجز امیرالمؤمنین علیه السلام و هفتاد و نه نفر دیگر از صحابه و انصار رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم که فرار نکردند و در رکاب امیرالمؤمنین پای همت و مردانگی در میدان مبارزه ، محکم کرده و از جان گذشته و ایستادگی کردند، خدای متعال در مورد آنها فرمود «لَقَد نَصَرَکُمُ اللّه فی مَواطِنَ کَثیرَه وَ یَومَ حُنَین اِذْ اَعْجَبَتْکُم کَثْرَتُکُم فَلَم تُغْنِ عَنْکُم شَیْئا وَ ضاقَت عَلَیْکُمُ الاَرْضُ بِما رَحُبَت ثُمَّ وَلَّیْتُم مُدْبِرین ثُمَّ اَنْزَلَ اللّه سَکینَتَهُ عَلی رَسُولِهِ وَ عَلَی الْمُؤمِنین»(1).

ای ابراهیم! در روز حُنین با حضرت رسول صلی الله علیه و آله وسلم مؤمنان همراه بودند، و خدا سکینه خویش را بر رسول و بر مؤمنان نازل فرمود ولی در غار غیر از ابوبکر کسی از مؤمنان همراه پیامبر نبود و چون او مؤمن حقیقی نبود فرمود «فَاَنْزَلَ اللّه سَکینَتَهُ عَلَیْه» یعنی خدا سکینه خویش را بر رسولش فرو فرستاد و ابوبکر را ذکر نکرد و اگر در حقیقت ابوبکر به خدا و رسول او ایمان داشت، بایستی بجای ضمیر مفرد، ضمیر تثنیه «علیهما» می آورد.

1- به تحقیق که خدا شما را در بسیاری از مواطن یاری فرمود و در روز جنگ حنین که بسیاری سپاه شما را مغرور کرده بود اما این بسیاری شما را بی نیاز نکرد و زمین با آن وسعتش بر شما تنگ آمد و از جنگ رو برگردانده و بنای فرار گذاشتید ، سپس خدا سکینه و آرامشش را بر رسولش و بر مؤمنین فروفرستاد. توبه / آیات 25 و 26.

ای ابراهیم چون اندوه و تزلزل او در غار، مطلقا معصیت و گناه بوده و عدم نزول سکینه الهی نیز به آن ضمیمه گردد، پس دیگر او از آیه غار نه تنها نصیبی نبرده، بلکه عدم ایمان وی نیز ثابت می شود و این نوع فضیلتی که از او کفر و عدم ایمان ثابت شود و دیگر فضائلی که از او نقل می کنید و به لباس فضایل به رشته می کشید و در نظر اهل عالم جلوه می دهید و این احادیث جعلی که بر سر زبان خلایق انداخته اید و افضلیت جمعی فاسق و فاجر، بلکه بدتر از کفّار را بر معصومان خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ثابت می کنید و علیّ بن ابیطالب علیه السلام را که جان فدای رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم کرده بود و به جای آن حضرت خوابیده تا کفار او را بجای رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم به قتل برسانند و خدای متعال بخاطر این فضیلت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بر جمیع ملائکه آسمان و زمین مباهات کرده و فرمود: من میان هر دو نفر از شما برادری برقرار کردم، آیا هیچیک از شما هست که جان خود را فدای برادرش کند؟

هیچیک از ملائکه جواب ندادند. خدا امر کرد که بروید و ببینید علیّ بن ابیطالب علیه السلام را که جان خود را فدای حبیب و رسول من کرده. ملائکه گروه گروه به امر ربّ العزّه فرود آمده و علیّ بن ابیطالب علیه السلام را زیارت کردند. امر الهی آمد که جبرئیل و میکائیل علیهماالسلام بر بالای سر و پائین خوابگاه علیّ بن ابیطالب علیه السلام قرار گیرند وآن حضرت را از شرّ کفّار و قصد سوء دشمنان حفظ نمایند و این آیه در آن شب در حق علی علیه السلام نازل شد که «وَ مِنَ النّاس مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرضاتِ اللّه وَ اللّهُ رَئُوفٌ بِالْعِباد»(1) که در تفاسیر شما نیز مکتوب است. چرا شما این ف فضیلت ها را اظهار نمی کنید و این فضایل را بیان و عیان نمی سازید؟

و نه تنها در آن شب امیرالمؤمنین علیه السلام در جای پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم خوابید و جان فدای رسول خدا کرد و از جان خود مضایقه نکرد بلکه در روز بعد بعنوان قائم مقام حضرتش اهل و عیال و جمع کثیری از اهل حرم و اسباب و اثاثیه ایشان را از شتر و گوسفند و غیره، تنها از مکه بیرون آورده و به مدینه رسانید و هر چند گروه گروه به قصد قتل و غارت آنها بر سر راه ایشان می آمدند امّا هیچیک را یارای آن نبود که رشته نخی از ایشان ببرد و همه را به صحت و سلامت به مدینه به رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم رسانید.

و اگر کسی بخاطر مهاجر بودن فضیلت خاصی بیابد و لایق جانشینی پیامبر گردد چرا علیّ علیه السلام در بستر رسول خدا خوابید و جان خویش را بر کف نهاد و سپس به عنوان قائم مقام او در میان اهل و عیال آن حضرت بود تا اینکه آنها را به سلامت به مدینه رسانید و هم او بود که چندی بعد به دستور خدای متعال به شرف ابلاغ سوره برائت به کفار نائل گردید، شایسته جانشینی رسول خدا نباشد.

ای ابراهیم! ابوبکر گرچه با رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم در غار بود، و از غار با رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم به مدینه رفت، امّا چون خدای متعال فرموده «وَ مَنْ یَخْرُج مِن بَیتِهِ مُهاجِرا اِلَی اللّه وَ رَسُولِه ثُمَّ یُدرِکهُ المَوت فَقَد وَقَعَ اَجرُهُ عَلَی

1- و از مردم کسانی هستند که جان خود را در راه رضای خدا می فروشند و خدا به بندگانش رؤف و مهربان است. بقره / 207.

اللّه»(1)لذا هجرت او بسوی خدا و رسولش نبوده، پس صحیح نیست که بگویند او نیز مهاجر بسوی خدا و رسول بوده است.

و نیز از آن جهت که هجرت رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم به امر خدا و بسوی خدای تعالی بوده، و هجرت مؤمنان بسوی رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم ، و هرکس که هجرت کند به سوی رسول اللّه ، باید هجرت او بعد از هجرت رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم باشد، و ابوبکر با رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم از مکه بیرون رفت، از این رو صحیح نیست که شریک رسول الله در هجرت او بسوی اللّه تعالی باشد، چون ابوبکر ملازم رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم بود و هجرت بسوی رسول نیز محقق نمی شود الاّ بعد از هجرت رسول، و اگر کسی قبل از او هجرت نموده باشد، یا با او، صادق نیست که بگویند او مهاجر است(2).

چون حسنیه سخنش به اینجا رسانید، هارون وزیر خود یحیی را احضار کرد و به او گفت:

ای یحیی! حسنیه در آوردن دلیل بر امامت پسر عمویم علی علیه السلام هیچ کوتاهی نکرد، اگر او هم مذهب و هم عقیده ما بود حتماً او را به همسری خود برمی گزیدم.

یحیی گفت: ای امیرالمؤمنین!! او به هر مذهب و عقیده ای که باشد لازم است برایش پاداش خوبی در نظر بگیری.

1- هرکس از خانه خود بسوی خدا و رسول خدا هجرت کند و در این راه مرگ او را دریابد، اجر و پاداش او بر خداست «نساء، 100» .

2- مکمل این استدلال مطلب سابق است که پیامبر مجبور شد او را همراه خود ببرد، پس در واقع حرکت او و همراهی او هجرت محسوب نمی شود و فضیلتی نیز برای او به ارمغان نمی آورد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: