از بدنامی تا...
گاهی اوقات اولین دیدارها چیزی دارد که تا آخر عمر به یاد آدم می‌ماند حاج قاسم با لبخند از اولین باری تعریف می‌کند که شاهرخ را در روزهای نخستین جنگ تحمیلی دیده است: «اواخر مهرماه و اوایل آبان 1359 زمانی که جوان 21 ساله ای بودم به عنوان نیروی داوطلب مردمی راهی جبهه شدم و درمنطقه عملیاتی به فرماندهی شهید سید مجتبی هاشمی شروع به کار کردیم شاهرخ هم کم کم معاون عملیاتی شد. شاهرخ گروهی داشت به نام گروه آدمخوارها که متشکل بود از جوانهای هم سنخ خودش و روزهای اول جنگ با دشنه و قمه و چاقو برای دفاع به منطقه آمده بودند. البته شاهرخ قبلا به کردستان و گنبد هم رفته بود و سپس به توصیه شهید چمران به جنوب آمده و به گروه فداییان اسلام و شهید سید مجتبی هاشمی پیوسته بود. شهید هاشمی 10 سال از شاهرخ بزرگتر بود و ایشان را به همراه نیروهایش جذب کرده بود. روزهای اولیه جنگ که مبارزه با دشمن در نخلستانهای آبادان به صورت نبرد تن به تن بود و شاهرخ در نخلستانهای بهمنشیر با نیروهایش رسیدند و شروع به کشتن دشمن به شیوه خودشان کردند. در یکی از درگیری‌ها من ماشینی که راننده اش شهید شده بود را سوار شدم. درآبادان فداییان اسلام مقری داشتند به عنوان هتل کاروانسرا، موقعی که ماشین را سوارشدم یهو یکی با همان لحن داش مشتی اش آمد وگفت: آقا این ماشین برای ما است ماشین ما را بده!  منم گفتم: نمی‌دهم. او هم رفت و شاهرخ را آورد و شاهرخ هم با آن دستان بزرگش یک سیلی به من زد! شاکی پیش رئیس ستاد، آقای صندوقچی رفتیم و ایشان گفتند من گفتم ماشین دست این بچه باشد، آنجا شاهرخ یک پس گردنی به نیروی خودش زد که فلان شده برو اینجا نایست. این کار شاهرخ که اطاعت و تبعیت از مافوق بود نوعی بصیرت را می‌رساند که با توجه به اینکه اینها به نوعی نیروهای خودمختار بودند اما با این وجود خودشان را تابع فرماندهی می‌دانستند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: