با این همه، پرسش اصلی این است چرا متفکران به انحرافات و اختلال ملالی بیشتر از دیگران مبتلا هستند؟ اگر وجه اثباتی این پرسش درست باشد و در برداشت از واژه «ملال» همان رویکرد فلسفی مطمح نظر باشد، پاسخ را باید در کمال‌گرایی اهل فکر و نظر جست‌وجو کرد. چرا که کمال و ملال نسبت دیرینه دارند. هر چه آدمی کمال‌گراتر، تنهاتر است. انسان کمال‌گرا به غایت تنهاست و البته همین موقعیت خطر زاست.

او که دیگری را کج‌ فهم و بعضا نافهم می‌داند، بیش از بقیه خود را محصور و محبوس می‌بیند. اگر ملال عوام با رابطه و گفت‌وگو مرهم می‌یابد. برای او تنهایی راهگشاست. با این حال همراهی، هم‌سرایی، هم‌رایی و هم‌کلامی که نوعی همگرایی را سبب می‌شود در تخفیف ملال کارساز است.

اکنون در آغاز بهار، باغ طبیعت با عطر گل سنبل به استقبال ما آمده است و همه به واسطه کرونا تنها هستند. عوام و خواص! آنچه ملال انگیز است عدم مفاهمه و مکالمه است بین متفکران و توده مردم.
آن که تنهایی را ارج می‌دهد آیا قادر است مزایای آن را به تنهایان اجباری منتقل کند؟ البته «ملال» چند و چون بسیار دارد اما تا «نوروز» هست شاید راهی برای نوشدن افکار نیز باشد.

* استاد دانشگاه و دکتری مدیریت رسانه از دانشگاه تهران

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: