بارالها ، ز چه رو همـــــــدم گل، خار شـــــده
خار و خس ، زاغ و زغن ، ساكن گلزار شده

بلـبل بستــــــــان ، از خــــــار شكــــــايت دارد
كه چرا خار به جــــاي گل گلنـــــــار شـــــــده

من جوادم كه جهان ريزه خور خوان من است
مرغ جان ، حبس و در اين دام گرفتار شــــده

انقدر رنج ، من از همســـــــر خائــــن ديـــــدم
كه دلم غمزده زين شوم ستمكــار شـــــده

اين چه ايين و طريق است ، كه اين ملعـــــونه
پي ازار من ، اين مشرك خونخـوار شــــده

گل من پرپر و پژمرده شده وقت شـــــــبـــــاب
جگرم سوخته از كينه غــــــــدار شـــــــده

ريخته زهر جفا را چــو بكامـــــم پنهـــــــــــان
قلب من سوخته ، نيلي گل رخسار شـــــده

گشته از زهر جفا سينه و قلبم مــــجــــــــروح
خون دل امده ، از چشــم درر بار شــــــــده

هر چه فرياد كشيدم : زعطش سوختــــــــه ام
نه كسي با خبر از من ، به شب تار شـــــده

بر رخم بسته در حجره و محبوسم كـــــــــــرد
خود گرفتار غضب ، اتش قهـــــار شـــــــده

اخر الامر به مقصود خــــودش نائل شــــــــــد
ليك ارام دلم ، زار و عــــــــزادار شـــــــده

قطره،زين ماتم عظمي، دل دريا خون شــــــد
شور عاشورا ، دگــــر باره پديدار شــــــده