امام خميني: «ماه محرم و صفر را زنده نگاه داريم، با ذکر مصائب اهل بيت عليهم السلام که با ذکر مصائب اهل بيت عليهم السلام زنده مانده است اين مذهب تا حالا».
 

فلسفه سياه پوشي در ايام عزاداري 
 

رنگ سياه از جهات گوناگون، آثار و خواص مختلف دارد و به اعتبار هر يك از اين خواص، در مورد يا مواردي خاص، فرد يا گروهي مخصوص بري منظور ويژه خويش از آن بهره مي گيرند. رنگ سياه از جهتي رنگ پوشش است؛ يعني، رنگ تيره سبب استتار و اختفا مي گردد و گاه بري چنين امري به كار گرفته مي شود. (نگا: يادداشت هايي در زمينه فرهنگ و تاريخ، صص 272-273)
رنگ سياه از جهت ديگر، رنگ هيبت و تشخص است و ازاين رو، لباس رسمي شخصيت ها نوعاً سياه يا سرمه ي سير است، و در نقل هي تاريخي موارد فراواني را مي توان يافت كه بري نشان دادن هيبت و تشخص فرد، گروه، حكومت يا مسأله ي از اين رنگ استفاده مي شده است.ابن اثير يكي از مورخان برجسته مي نويسد: ابومسلم خراساني روزي خطبه خواند. مردي برخاست و پرسيد: اين علامت سياه كه بر تو مي بينم، چيست؟ گفت: ابوزبير از جابر بن عبدالله انصاري روايت كرده است كه گفت: پيغمبر(ص) هنگام فتح مكه عمامه سياهي بر سر داشت و اين لباس هيبت و لباس دولت است. (ترجمه الكامل، ج 9، ص 114).
يكي ديگر از خواص و آثار رنگ سياه، آن است كه اين رنگ به صورت طبيعي، رنگي حزن آور و دلگير و مناسب عزا و ماتم است. از همين رو، بسياري از مردم جهان، از اين رنگ به عنوان اظهار غم و اندوه از مرگ دوستان و عزيزان خود سود مي جويند.
امّا بايد توجه داشت كه انتخاب رنگ سياه در ايام سوگواري - علاوه بر نكته فوق - علتي منطقي - عاطفي نيز دارد و آن عبارت است از اين حقيقت كه كسي كه در ماتم عزيزان خويش، جامه سياه مي پوشد و در و ديوار را سياهپوش مي كند، با اين عمل مي خواهد بگويد و بفهماند كه: «تو، مايه روشني چشم من و در حكم فروغ ديدگان من بودي و دفن پيكر تو در دل خاك بسان افول ماه و خورشيد در چاه مغرب، سينه حيات و زندگي را در چشمم تيره و تار ساخته و زمين و زمان را در سياهي و ظلمت فرو برده است».
چنان كه حضرت زهرا(س) در روز هشتم رحلت حضرت رسول(ص) بر سر قبر آن حضرت رفت و فرياد برآورد: «يا ابتاه انقطعت بك الدنيا بانوارها و زوت زهرتها و كانت ببهجتك زاهرة فقد اسود نهارها، فصار يحكي حنادسها رطبها و يابسها ... و الأسي لازمنا ...؛ اي پدر! تو رفتي و با رفتن تو، دنيا روشني هي خويش را از ما برگرفت و نعمت و خوشي اش را از ما دريغ كرد. جهان، به حسن و جمال تو، روشن و درخشان بود (ولي اكنون با رفتن تو) روز روشن آن سياه گشته و تر و خشكش حكايت از شب هي بس تاريك دارد ... و حزن و اندوه، همواره، ملازم ما است ...». (بحارالانوار، ج 43، صص 174 - 180)
 

و ز عمر، مرا جز شب ديجور نمانده است ×××× بي مهر رخت، روز مرا نور نمانده است

بنابراين، سياه پوشي، به دليل رمز و رازي كه در اين رنگ نهفته است؛ به عنوان يك رسم طبيعي و سنت منطقي نشان حزن و اندوه دارد و پيروان اهل بيت(ع) در ايام عزاداري، لباس سياه بر تن مي كنند؛ زيرا لباس سياه، نشانه عشق و دوستي به ساحت آنان، اعلام جانبداري از سرور آزادگان، در جبهه ستيز حق و باطل و اظهار تيره شدن آفاق حيات معنوي است.نگا: سياهپوشي در سوگ ائمه نور، صص 31 - 53.
لباس مشكين در عزاداري امامان نور(ع) - خصوصاً سالار شهيدان - جسمي تيره، ولي جاني روشن دارد. در ظاهر سياه است ولي در باطن سپيد و چه خوش گفته است شيخ محمود شبستري در گلشن راز:
 

به تاريكي درون، آب حيات است ××× سياهي گر بداني نور ذات است