خدای من!

چه دلهای سرگشته که شیفته تو گشت و چه قلبها که بی تاب و دیوانه تو شد
و چه عقلها که معرفت تو را گرد هم آمد و راه به جایی نبرد.

خدای من!
دلها کجا بی یاد تو آرام می شود
و قلبها کجا بی گرمای نفس تو مطمئن؟

خدای من!
این جانهای بی قرار جز لحظه دیدار
آرام و قرار نمی گیرند.

خدایا!
تو منزه هر مکانی و عبود هر زمانی
و موجود در هر لحظه و آنی،
تو منادی هر زبانی و معظم هر دل و جانی!

وَ اَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِكْرِكَ وَ مِنْ كُلِّ راحَةٍ بِغَیْرِ
اُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طاعَتِكَ…

پناه بر تو اگر لذتی بی یاد تو نام لذت بگیرد.
و راحتی بی انس تو نام راحت پذیرد.

پناه بر تو که جان جز در جوار قرب تو
روی مسرت ببیند و شغلی از طاعتت مایه نگیرد.

اِلهى اَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ یااَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اذْكُرُوا اللّهَ ذِكْراً كَثیراً
وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ اَصیلاًوَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونى اَذْكُرْكُمْ فَاَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ
وَ وَعَدْ تَناعَلَیْهِ اَنْتَذْكُرَنا تَشْریفاً لَنا وَ تَفْخیماً وَ اِعْظاماً وَ ها نَحْنُ ذاكِرُوكَ
كَما اَمَرْتَنا فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا یا ذاكِرَ الذّاكِرینَ وَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.

خدای من!
تو گفتی به حق و چه صادقانه و صمیمانه که:
« ای ایمان آورندگان! یاد خدا کنید، زیاد
و همیشه و هر آن و هر لحظه و تسبیح و تنزیه او کنید هر صبح و شام ».

گفتنی به حق و چه بزرگانه و دلسوزانه که:
« یادم کنید تا از یادتان نبرم، بخوانیدم تا دست گیرم،
رو سوی من کنید تا به سویتان بیایم».

پس تو فرمان یاد خویش دادی
و تو نیز وعده وفا فرمودی.

هم یاد کردن ما تو را، لطف
توست و هم یاد کردن تو، ما را.

فرمودی که حضورت را در دلمان
مستدام کنیم تا تو نیز از یادمان نبری.

آمین یا اله العالمین