در این آیه خداوند مهربان یکی از حکمت های امر مقدس ازدواج را رسیدن به آرامش معرفی می کند.

در واقع آرامش داشتن ثمره ی طی کردن مسیر طبیعی زندگی یعنی ازدواج و تشکیل خانواده است.

ازدواج چون امری منطبق بر فطرت است اضطراب را از انسان دور نموده و آرامش او را تامین می کند.

برخی از مکاتب معتقدند که اضطراب و دلهره از ویژگی های ذاتی انسان است اما از نگاه دین، اضطراب امر عرضی است که بر انسان عارض می شود ودر حالت طبیعی انسان باید آرامش داشته باشد.

اینکه اکثر افراد معتقدند قبل از ازدواج آرامش داشته اند و بعد از ازدواج آرامش آنها بهم خورده است نشان دهنده ی بدی امر ازدواج نیست؛ بلکه ممکن است آن ها در نوع  عملکرد خویش دقت لازم را بخرج نداده باشند.

آنچه منجر به ایجاد آرامش در خانواده می گردد وجود محبت و عواطف است.

در واقع رسیدن به آن هدف قرآنی یعنی آرامش، در سایه ی عشق ورزیدن و محبت کردن فراهم می گردد.

بنابراین افرادی که در خانواده احساس آرامش ندارند احتمالا از حیث میزان محبت و عشق ورزیدن در سطح بسیار پایینی قرار دارند.

بین آرامش داشتن و میزان محبت رابطه ای مستقیم برقرار است. آنها که محبت را در زندگی خود خدشه دار می سازند، آرامش را نیز مخدوش می نمایند.

ازجمله راهکارهای مهم برای تقویت آرامش، تقویت محبت است. بنابراین بر زن و شوهر لازم است تا از تمام مصادیق محبت ورزیدن بهره برده و از کوچکترین محبت ها تا بالاترین آنها را در حق یکدیگر بجا آورند.

احترام به خواسته های یکدیگر و فراهم آوردن زمینه ی تحقق خواسته ها در حد معقول یکی از مصادیق محبت ورزیدن است.

گاهی زن و شوهر آنقدر درگیر مسائل زندگی می شوند که از خواسته های جزئی و کوچک یکدیگر بی خبر می مانند و همین مساله عواطف آن ها را کم رنگ کرده و آرامش را سلب می نماید.

جنس زندگی خانوادگی جنس محبت است و اصولا با روحیه ی خود رأی و مستبد بودن فاصله دارد.

برخی از زنان و یا مردان در خانواده تنها به سلیقه ی خود توجه کرده و هرآنچه را خود می پسندند بر طرف مقابل تحمیل می کنند؛ در حالی که در نگاه اسلام زن مرد و هریک دارای وظایف و تکالیفی هستند که باید بدان عمل نمایند و در اموری که مخالفتی با شرع ندارد، باید با مسامحه رفتار کنند. به عنوان نمونه در امور مربوط به خانه، باید سلیقه زن به عنوان مدیر خانه، پذیرفته شود و کارهای بیرون از منزل، بیشتر با سلیقه مرد انجام پذیرد.

از دیگر مصادیق محبت بهره بردن از قانون تغافل است. یعنی زن و مرد باید تا جایی که می شود چشمهایشان را بر خطاهای یکدیگر ببندند.

برخی از زنان و یا مردان تمام خطاهای یکدیگر را به رخ هم کشیده و بسیار متعصبانه و سختگیرانه برخورد می کنند و اینگونه می خواهند پرده از زرنگی و تیزبینی خود بردارند این در حالیست که اسلام ما را به تغافل و بخشش یکدیگر دعوت نموده است.

زهرا ابراهیمی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: