امشب، شب عجیبی است . شب عطش . هر کف دست که از آب پر می‏کنیم «ماه بنی هاشم‏» در آن می‏لرزد . آب از لای انگشتانمان سر می‏خورد و فرو می‏ریزد . باز کف دستی از آب و آب فرو می‏ریزد . کنار نهر تشنه مانده‏ایم و آب امشب سر جرعه شدن ندارد . منتظر قدم‏ های توست و منتظر تصویر عشق . 
امشب تنها امیدی که برای سیراب شدن هست، مشکی است که باید پاره شود و آبش بریزد روی خون دست‏بریده ‏ای و دندانی و چشمی . وگرنه همه قهرمانان را آب برده است و هیچ نیاورده ‏اند و نمانده‏ اند . 
امشب هفتمین شب است . شب عطش . و ما بد جوری به تو نیاز داریم . نه به شمعی که در سقاخانه‏ای روبه‏روی تمثالت‏بگذاریم . نه! نه به سبزی ‏خوردن‏ های سفره‏ ای که لابد سمبل ردای تواند . نه! ما امشب به قامت رشید خودت نیاز داریم! خود خودت! به دست‏هایت که باز علم بگیرند . به بازوانت که تکیه گاه شوند . به گریه‏ ات پیش حسین (ع) به این‏که بگویی: «جان برادر دیگر طاقت ندارم بگذار بروم‏» . به رفتنت . به رسیدنت‏به نهر آب . به کف آب پرکردنت . به تصویر عشق دیدنت . به آب خالی کردنت . به مشک پر کردنت . به دست‏های قلم شده . به چشم‏های خون آلود . به مشک تیر خورده . به آن کمر که پیش پای تو بشکند . ما امشب به همه این‏ها نیازمندیم . چون امشب، شب عطش است . مشک‏های آب هستند . دریاها موج می‏زنند ولی امشب، شب عطش است و ما به مشکی نیاز داریم که با دندان گرفته باشند و تیر بخورد . قحطی عشق است . 
بگو به برادر که عمود خیمه ات را بر ندارد . بگو که می‏خواهیم برویم، سر به عمود بگذاریم و تمام دلتنگی‏ هامان را برای قامت «مردی که نیست‏» گریه کنیم!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: