به گزارش همشهری آنلاین به نقل از خراسان، در قدیم امنیت و حفاظت از اموال عمومی و خصوصی اقتضا می‌کرد اطراف شهر برج و بارو داشته باشد و تردد تنها از معابر مشخصی انجام شود. این معابر همان دروازه‌های شهر بودند. شهر مشهد، در دوره قاجار، هفت دروازه داشت؛ تقریباً برای هر محله، یک یا دو دروازه تعبیه شده بود و همه این دروازه‌ها محل آمد و شد بودند، الا یکی!

در شمال شرقی مشهد و در حاشیه محله قدیمی نوغان، دروازه‌ای به نام «میرعلی آمو» قرار داشت که امروزه در محل تقریبی آن، در حاشیه بولوار وحدت، بوستان «میر» را ساخته‌اند. این دروازه یکی از معابر کهنسال شهر بود و نامش را از بقعه‌ای گرفته بودند که در چهار فرسنگی مشهد، در حدود روستای «تیلگرد» که امروزه آن را با نام محله «تلگرد» می‌شناسیم، قرار داشت.

در متون کهن آمده است که مردم مشهد بر این باور بودند که اگر کسی زیر بقعه «میرعلی آمو» سوگند دروغ بخورد، می‌میرد. درباره میرعلی، اطلاعات دیگری در دست نیست اما یک مسئله مشخص و معلوم است؛ دروازه میرعلی آمو هیچ‌گاه باز نمی‌شد و همواره بسته بود. مردم مشهد می‌گفتند که اگر کسی این دروازه را باز کند، بلایی هولناک بر سر شهر فرود می‌آید. این باور البته چندان گزاف نبود؛ دروازه میرعلی آمو درست در مسیر هجوم ازبکان و اقوام صحرانشین قرار داشت و حملات جنون‌آمیز و غارتگرانه آنها به مشهد، عموماً از سمت این دروازه صورت می‌گرفت. این را باید مهم‌ترین دلیلی بدانیم که باعث می‌شد دروازه میرعلی آمو، همیشه بسته باشد.