فکر می کنید اگر کودکتان زبان درست و حسابی داشت و می توانست مادرش را توصیف کند، چگونه از شما یاد می کرد؟روزی چند بار سر او داد می کشید و …؟چقدر برای او وقت می گذارید؟چقدر در کنار او می نشینید وبرایش کتاب می خوانید و با او بازی می کنید؟وای خدا خسته ام کردی… نکن دیگه بچه روانیم کردی…ای خدا عجب غلطی کردم بچه دار شدم …اینها جملاتی است که مادران امروزی حداقل روزی هفت، هشت مرتبه می گویند،خوب چه کار کنند بندگان خدا، در آپارتمان های به اندازه قوطی کبریت، بدون حیاط و دار و درخت با حداکثر فاصله از پدر و مادرشان و یا کسی که در نگهداری فرزند کمکشان کند،با دید و تبلیغات منفی علیه مهدهای کودک ، از صبح علی طلوع تا شب که شوهرشان به خانه بیاید، با بچه ای به تمام معنا بازیگوش و کنجکاو !شاید برای همین است که همه به یکی دوتا بچه اکتفا کرده اند.