می خواستم ابتدا معنی و بعد فرق عابد، عارف، عالم را بدانم؟ و همچنین آیا این عارف ها که بعضی ادعا می کنند: ۱. ما به مرحله ای رسیدیم که نماز و برخی اعمال برای ما لازم نیست؟ ۲. و همچنین با نی و دف شروع به پایکوبی می کنند و می رقصند و به اصطلاح با این کار ها به عرفان می رسند؟ خوب سؤال اینجاست که اگر پیامبر و علی(ع) بودند نظرشان که نظر باری تعالی هست درباره این گونه افراد چیست؟

تعریف صحیحی از عرفان و عرفان شناسی کاذب یعنی چه؟

تعریف عرفان:عرفان در لغت به معناى شناخت و در اصطلاح شناخت شهودى پروردگار را گویند که از طریق تهذیب نفس وصفاى باطن حاصل مى شود. در اسلام عرفان و طى مدارج سلوک عرفانى مطرود نیست بلکه آنچه مطرود است جریانات جاهلانه انحرافى و صوفیانه است که با ظاهر و احکام شریعت به مخالفت برخاسته و با طى برخى از راه هاى نه چندان درست خود را واصل به دریاى معرفت پنداشته و ادعا مى کنند که دیگر آنان را حاجتى به رعایت احکام دین مقدس اسلام نیست. بنابراین عرفانى چون عرفان امام خمینى(ره) که از طریق ریاضات شرعى و با تکیه بر علوم و معارف مقدس دین به دست آمده و در تمام مراحل سیر وسلوک حافظ و پاسدار احکام دین مبین است و از یکسونگرى و تک بعدى بودن دور است بسیار خوب و پسندیده مى باشد. عرفان اسلامى ریشه در متون و بنیان هاى دین دارد و از عالى ترین فرآورده هاى آن به حساب مى آید. مسلما عرفان مثبت از جلوه هاى ممتاز و ارزشمند دین است و مى تواند خود راهى براى تبلیغ دین و بیان حقایق آن باشد.

لطفا بفرمائید با توجه به عارفان دیگر فرق و ملل، جمله عرفان از شریعت میگذرد، چه مفهومی پیدا میکند؟

برخى از مشایخ تصوف، با اشاره یا تصریح، چنین اظهار مى کنند که گویا حقیقت یافتگان، بى نیاز از شریعت مى گردند و پس از دستیابى به گوهر حقیقت، صدف شریعت را وا مى نهند! به عنوان نمونه نگا: مثنوى معنوى، دفتر۵، بخش دیباچه، مقالات شمس تبریزى، ج ۲، ص ۱۴۴؛ معارف سلطان ولد، ص ۳۰۳. هرچند برخى از آنان معتقدند: بهتر است تا آنجا که مى شود پایبند شریعت بمانند و بندگى خداوند را به جا آورند؛ از این رو گاه که فرصت حضور در نماز جمعه را پیدا نمى کنند و یا نمى توانند عبادتى را در وقت آن به جا آورند، از ترک آنها دلتنگ شده و سعى در اداى

جواب از آیت الله جوادی آملی: اخلاق این است که انسان سعی کند آدم خوبی بشود ، زاهد بشود ، اهل بهشت بشود ، عادل بشود ، با تقوا بشود و از طریق فهم همة فضائل نفسانی که در کتاب های اخلاق آمده است و عمل به آن ها ، سر انجام یک انسان وارستة به تمام معنا بشود . امّا در عرفان چنین کسی تازه در پلة اوّل است ، او نمی خواهد آدم خوبی بشود ، آدم خوب شده است . او می خواهد بهشت را ببیند . آن کجا و این کجا ! آن یک چیز دیگر است و این یک چیز دیگر است . اگر کسی همة فضائل را جمع کرد و به درجات عالیة تقوا رسید ، به درجات عالیة عدالت رسید ، و در همة ملکات فاضله ممتاز شد ، شاگرد عرفان است . عرفان معنایش این نیست که آدم زحمت بکشد که آدم خوبی بشود ، عرفان با شهود کار دارد .