بدان كه انسان چون مولود همين عالم طبيعت است و مادر او همين دنياست و اولاد اين آب و خاك است، حب اين دنيا در قلبش از همان اول قرار مي‎گيرد و هر چه بزرگتر شود، اين محبت در دل او رشد مي كند. و به واسطه اين قواي شهويه و آلات التذاذيه كه خداوند به او مرحمت فرموده براي حفظ شخص و نوع، محبت او روزافزون شود و چون اين عالم را محل لذت‎ها و خوشي‎هاي خود مي پندارد و مردن را اسباب انقطاع و جدايي از آنها مي داند لذا دلبستگ‎اش به دنيا رو به ازدياد مي‎باشد. و اگر بر حسب اخبار انبيا و ائمه اطهار - صلوات الله عليهم- و برهان حكما معتقد به عالم آخرت نشده باشد و به كيفيات و حيات و كمالات آخرت، قلبش روشن نشده و قبول ننموده باشد، به مقام اطمينان نرسيده و حُبش به اين عالم خيلي زياد مي شود.